Λετ δε γκειμ μπιγκιν ..

                                                                  -Να προτείνω παιχνίδι?
                                                                              -Πες μου.
                                                            -Διάλεξε μια γωνιά του δωματίου.
                                                                             -Και μετά?
                                                                           -Στάσου εκεί.
                                                                             -Και μετά?
                                                                -Φαντάσου πως με αγαπάς.
                                                                             -Και μετά?
                                                                         -Μείνε ακίνητη.
                                                                              -Και εσύ?
                                                         -Εγώ θα αλλάξω δωμάτιο γιατί
                                                                            βαριέμαι να παίξω σήμερα.

Έχω την εντύπωση πως οι άνθρωποι τελευταία μπερδεύουν το προσδοκώ με το διεκδικώ.
Αλλά δεν είμαι και σίγουρη.
Ποτέ δεν ήμουν καλή στην ορθογραφία.

Πέρασε πολύς καιρός να πείθω τον εαυτό μου πως είναι ακατάλληλη η στιγμή. Αυτό με δασκάλεψαν, αυτό παπαγάλιζα και εγώ. Μα χθες το φτέρωμα δε φθόριζε στο σκότος. Κοράκια εξουσίαζαν τη νύχτα, οπότε τι νόημα είχε το φόβο να αφορίσω? 

Αγκαλιά πλαγιάσαμε, με σώματα να τρέμουν σύγκορμα προσμένοντας την όψη της φιγούρας. Της "γνώριμης", της αποκρουστικής. Της λίαν συντόμως διπρόσωπης και διφορούμενης. Της αλληγορικής, της μασκοφορεμένης! Της φιγούρας εκείνης που άπληστα απαιτούσε την αγάπη του μικρού κοριτσιού. 

Και κάπου στη μέση βρέθηκα να αναρωτιέμαι μαζί του για το πως τακιμιάζουν αγάπη και φόβος. Την ώρα εκείνη που οι δικοί μου δαίμονες ξεπήδησαν, αντίζηλοι επάξιοι στο πλευρό μου και αντικαταστάτες.

Ώσπου τέλος, γυναίκα πια εκείνη ξύπνησε και γω με αιματοβαμμένες μαργαρίτες στην ποδιά, υπνοβατούσα παραμιλώντας για τριαντάφυλλα δίχως πέταλα.

                 -He wants you to love him.
       -How could I when I'm afraid of him?

Μονόφθαλμη οφθαλμαπάτη

Μην ξεχάσεις να ξεκουμπώσεις τα μάτια σου πριν βγεις.

Αμόλησέ τα σε δυάδες, ποτέ χώρια.
Να στοχεύει το ένα την επιφάνεια και το άλλο το βάθος.
Να θολώνει το ένα στο φως και το άλλο στο σκοτάδι.

Ακούς?
Να το θυμάσαι!

Γιατί τα άξια εστίασης καμία κόρη δεν τα αναγνωρίζει.

PUSH BUTTON OFF !

Μπαίνεις στον αναδευτήρα.
Σφραγίζεις αεροστεγώς και ενσωματώνεις τον αναπνευστήρα.
Πιστεύεις πως έτσι θα προφυλαχθείς.
Μα έχεις ξεχάσει να φορέσεις το αλεξίσφαιρο.
Και ξεκινάς τους κύκλους με κίνηση που σου διαμελίζει το κορμί.
Και το μόνο που έχεις καταφέρει είναι να επιτρέπεις στο οξυγόνο να σου δηλητηριάζει τις πληγές.
Αρκετά νηφάλιος, αρκετά ευάλωτος.

Και ας το ήξερες από παλιά πως όσο κερδίζεις τόσο χάνεις.
Το ρίσκο ήταν εκεί και εσύ το κλήτευσες μαζί σου να πορεύσει.

Παβλοφική ύπαρξη

Χέρια στην ανάταση.

Στάση παράδοσης, υπόσταση σουρεαλιστική.

Γεμίζω και αδειάζω το διπρόσωπο κουφάρι με ηλεκτρόδια.

Βλέμματα και μελωδίες μετατρέπονται φευγαλέα σε παραμορφώσεις και γρυλίσματα.

Και στο τέλος απλά εικόνες και ήχοι.

Και να που το κουφάρι συντηρεί τώρα δύο σώματα.

Συζευγμένα μα ανεξάρτητα.

Σε νάρκη χωρίς ύπνωση.

Με συναίσθημα αποκολλημένο απ' την αίσθηση.

Επανέλαβε μαζί μου.

"Η οξυγόνωση σηματοδοτεί τη σήψη."

"Ο θάνατος ελπίζει στην αναγέννηση."

"Η πραγματικότητα αποκλείει το ανύπαρκτο."

"Και ο εγκέφαλος προστάζει την κίνηση."

Στοπ.

Μουδιάζω, άρα(γε) υπάρχω.

Σημειακή διαφορά

Γεννιέσαι και εκπαιδεύεσαι. Μαθαίνεις να μετράς ως το 10, και αργότερα ως το 20 και το συν άπειρο. Σύντομα γίνεσαι ικανός στο να λύνεις τις πιο πολύπλοκες εξισώσεις και να διαχειρίζεσαι με ευκολία τα οικονομικά σου. Κοιτάς με αδιαφορία τους δείκτες του ρολογιού που αναδεικνύουν μια διαφορετική όψη των αριθμών. Συγκρατείς ημερομηνίες, συζητάς για ηλικίες. Επιβιβάζεσαι σε διψήφια λεωφορεία και καλείς φίλους απομνημονεύοντας νούμερα. 

Και έτσι απλά τοποθετείς τον εαυτό σου σε ένα κατερσιανό σύστημα αξόνων. Καθηλωμένος στη θετική κλίμακα, ανίδεος για αρνητικούς συντελεστές. Ασπάζεσαι την εμμονή. Λειτουργείς με μαθηματική προσέγγιση. Συμμετέχεις στην αγοραπωλησία υλικών και σύντομα ανταλλάσσεις συναισθήματα υπάκουα σε ακολουθίες. Προσθέτεις εμπειρίες, αφαιρείς κομμάτια της ψυχής σου, πολλαπλασιάζεις το ανθρώπινο δυναμικό και διαιρείς την αξία. Βυθισμένος σε αυτό το ατέρμονο υπολογιστικό μοντέλο, υποταγμένος στο ζυγό των μαθηματικών.  

Ώσπου ανακαλύπτεις πως για να ενώσεις δύο σημεία απαιτούνται γνώσεις γεωμετρίας.

Time exists only to betray us

Δεν ξέρω πόσοι ήλιοι έχουν κυοφορήσει τις μέρες μου.
Πόσα βράδια έχουν στενέψει για να με βρει το χάραμα να περιεργάζομαι την υφή του τοίχου.
Πόσες φορές έχω στραγγίξει τη φαιά ουσία του κορμιού μου επεξεργάζοντας τα λόγια σου.
Εξάλλου τα ρολόγια είναι δυναμόμετρα και ο χρόνος (σου) υπάρχει μόνο για να μας προδίδει.

Όσο ακολουθώ τους δείκτες να γλιστρούν ορθόδρομα τυφλώνω τη σκιά τους που προηγείται υπενθυμίζοντας μου πως ενόσω εγώ παρακαλούσα να με ραντίσεις με λίγο ατόφιο έρωτα, εσύ αναζητούσες αποστειρωμένες αηδίες.

Προς ενημέρωσή σου ..

Πλέον κοιμάμαι στον καναπέ.

Πείθω τον εαυτό μου έτσι πως δεν χωράς να ξαπλώσεις δίπλα μου.

Μένω εκεί ώρες ατελείωτες υποβάλλοντας με σε εξαναγκαστική ύπνωση.

Θα 'ναι γιατί προτιμώ να ξυπνώ σε ένα όνειρο με άξονα το παρελθόν παρά στο σήμερα.

Μόνον όταν γίνουν έντονα τα στάδια της παράλυσης σηκώνομαι.

Σέρνω τα μουδιασμένα μου άκρα ως το κατώφλι της κουζίνας.

Φτιάχνω το συνηθισμένο σκέτο καφέ, μόνο που αυτή τη φορά φαντάζει πιο πικρός.

Αρπάζω το τασάκι και βγαίνω στο μπαλκόνι.

Απαγορεύται το κάπνισμα εντός!

Λες και η κάπνα θα καλύψει το άρωμα σου στο χώρο.

Σε λίγο θα αρχίσω να μασάω το πλαστικό φαγητό που σιχαινόμουν.

Και μετά θα παίξω με το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης σαν μωρό.

Θα αρνηθώ τη βραδινή έξοδο προφασίζοντας ανόητες δικαιολογίες.

Η αλήθεια είναι πως βρωμάω. 

Δεν έχω ξεπλύνει ακόμη τα αποτυπώματά σου από πάνω μου.

Και 'εξαντλημένη' θα επιστρέψω στη λακούβα μου.

Ξημέρωσε και δεν έχεις έρθει.

Δεν πειράζει και "αύριο μέρα είναι".

Προσωπική προσέγγιση (για σένα)

Όπου και να κατευθύνω τη συζήτηση, όσο και αν αναδεύσω τα λόγια μου, αργά ή γρήγορα πάλι εκεί θα βρεθούμε. Σε αυτή τη λεπτή γραμμή από λέιζερ που ξεπετιέται με ερωτηματικά απ' την κόρη σου.

Στην ίδια άβολη θέση. - Άβολη για μένα. - Να με ραπίζεις με απορίες και να επιζητάς να εκμαιεύσεις τη σκέψη μου. Και εγώ άλλες φορές επιδέξια και άλλες αρτσούμπαλα να ελίσσομαι και να ξεφεύγω. Θα μπορούσαμε να παίζουμε αυτό το κυνηγητό για πολύ καιρό ακόμη. Ίσως και για πάντα αν δεν είχα την εμμονή να ξεπροβάλλω επιβλητική στα μάτια σου. Οι δυο μας πρωταγωνιστές του Road Runner Show. Όμως κατά τα λεγόμενα σου το κοστούμι της πάπιας αναδεικνύει καλύτερα το εγώ μου. 

Οπότε και καταλήγουμε εδώ. Να αραδιάζω κάτι πρόχειρα ορνιθοσκαλίσματα που ξεπήδησαν ξαφνικά από μέσα μου. Στο σημείο αυτό ας σημειωθεί πως δεν είναι η πρώτη φορά που ζορίζω τον μικροσκοπικό μου εγκέφαλο να βρω τη λύση. Απλά πάντα κάπως το συμπέρασμα καταλήγει αβάσιμο όποια συλλογιστική πορεία και αν ακολουθήσει. Όχι ότι η παρούσα φάση διαφέρει σε κάτι, αλλά ας πούμε πως υπερέχει λόγω αυθορμητισμού. Το λοιπόν, η προσπάθεια μου να ερμηνεύσω όρους άγνωστους προς εμάς συνοψίζεται ως εξής.

Κεφάλαιο πρώτο. Το συνειδητό. Σκέψεις που μπορούν να αποτυπωθούν στα χέρια μου. Ομαλά δραπετεύουν απ' τα όρια του κεφαλιού και δικτυώνονται σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Ενεργοποιούν τις πέντε μου αισθήσεις και καλουπώνουν το σώμα μου.

Κεφάλαιο δεύτερο. Το υποσυνείδητο. Βαθιές επιθυμίες και αποκρυφιστικά ντοκουμέντα που αρνούνται να εγκαταλείψουν το γενάρχη τους. Κάποιος μου είπε πως προτζέκτορας τους είναι τα όνειρα. Θα το αποδεχόμουν πιο εύκολα αν αποκοιμόμουν στο μαλακό τους στρώμα, οπότε και το αφήνω στην κρίση σου.

Κεφάλαιο τρίτο. Το περιβόητο ασυνείδητο. Αλλάζει πρόσωπα συχνά. Είναι εγώ, είναι εσύ, είναι γνωστοί και άγνωστοι. Είναι λόγια ανείπωτα και μελοποιημένα που σιγοτραγουδούν στο κεφάλι σου. Είναι κόκκοι αφιλτράριστοι και ανθεκτικοί που ποτέ δε θα βρουν κατάλληλες συνθήκες να βλαστάνουν. Είναι η δύναμη της έκτης αίσθησης που απλόχερα κανείς δε θα στην προσφέρει. Είναι φόβοι που σκοτώνουν εν ψυχρώ και χαρές που σου ξεσκίζουν την καρδιά. Είναι ένα μεταλλαγμένο αλλόμορφο του εαυτού σου.

Ήθελες απάντηση και εγώ στην έδωσα. Όχι την απάντηση, μα τη δική μου απάντηση. Να τη λοιπόν. Ευχαριστημένος ?

Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο .

Βαλμένοι σε τετραγωνική διάταξη.

Τα κεφάλια κάτω. 

                 Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς.
           Έχω ένα καρούμπαλο που με γέρνει.

         Είμαι βαριά, πολύ βαριά και αυτό τρυπάνι.

          Τα πόδια μου 40 κιλά το ένα, φτιαγμένα από ατσάλι.

      Ένα σώμα σκληρό που λυκνίζεται οκλαδόν σε ρυθμό 9 και 3/4. 

   Τρίβω τα χέρια μου αλλά αυτά δε βγάζουν σαπουνάδες.

Και με απογοήτευση παριστάνω το σουφρωμένο λαγό,

ενώ εκείνος ξεκαρδίζεται με τη γελοία μου όψη.

Εκείνος, ο κανίβαλος, που τρώει τα πόδια απ' τις πασχαλίτσες.

Γεύμα σε ειδυλλιακό τοπίο με θάμνους και τρεχούμενα νερά κάπου στην Κίνα.

Θέλει να το μοιραστεί και την τραβάει απ' το δακρύβρεχτο χέρι να ταξιδέψουν μαζί.

Και χάνονται ξεγλιστρώντας αγκαλιά κάτω απ' τη χαραμάδα.

Και εγώ μένω μόνη στο λευκό φόντο, παρέα με την ευθυτενή φιγούρα, ντυμένη στα χακί, να σκορπά δολοφονικές κραυγές.

Συνταγή γιατρού !

Τα δόντια μου ματώνουν.

Μου συνέστησαν να τα πληγώνω καθημερινά.

Ωσότου να ανακλούν ακηλίδωτα στον καθρέφτη.

Πλέον το κάνω ανελλιπώς με περίσσεια χαρά.

Περιμένω τη μέρα που το είδωλο θα φορά διαφορετικό χαμόγελο απ' το δικό σου.

Η εκδίκηση του Προμηθέα

Και είναι εκείνο το σημείο που σε βρίσκει αποχαυνωμένο να στέκεσαι πάνω απ' τη φωτιά μετρώντας σπίθες και αδημονώντας για εκείνη που απρόσκλητα και απροσδόκητα θα σκίσει τον ουρανό σαν πυροτέχνημα.

Και σκαλίζεις τη φωτιά επίμονα μήπως και της δώσεις μορφή. Και ελπίζεις.

Και κάπου χάνεις το μέτρημα.

Και τυλίγεσαι στο καπνισμένο μανδύα, την ώρα που κάτι ξεπροβάλει αποφασιστικά.

Μα εσύ κρύβεσαι, αποτραβιέσαι.

Είναι ωραία η ζεστασιά, αλλά το πανωφόρι σου εύφλεκτο.

Σκύβεις να κλέψεις μια ματιά, αλλά τα μάτια σου κεριά που λιώνουν στο αντίκρισμά του.

Και να που στρέφεσαι πάλι εκεί.

Και είναι το σημείο που σε βρίσκει αποχαυνωμένο να στέκεσαι πάνω απ' τη στάχτη ικετεύοντας την να σε τυλίξει στις φλόγες της.

Μίλα μου για παγωτό ..

Γυρνούσαν απ' το σινεμά και ας έσταζαν τα μάτια τους σοκολάτα.

Τέσσερις κούκλες, μόλις εννιά.

Μοίραζαν ηχηρά τις θέσεις τους στους ηλικιωμένους λες και διαλαλούσαν την πραμάτεια τους.

Και μόλις έκλειναν οι πόρτες ξεσπούσαν σε ζωηρές συζητήσεις.

Μιλούσαν για σχολικούς βαθμούς, τηλεόραση, παιδικά πάρτι, προβληματική αγάπη.

Μιλούσαν για αξιολόγηση, διασκέδαση, εορταστικές συναθροίσεις, προβληματική αγάπη.