Η νύχτα φέρνει το πρωί ..

Με κουμπωμένα χείλη κρεμάστηκα στο στρώμα.

Με τεντωμένα άκρα έσβησα κάθε πνοή.
Λιπόψυχα την αγκαλιά σου έκανα προσκεφάλι.
Μαξιλάρι να βιάζεις το υποσυνείδητο μου 
και εγώ καρτερικά τον οργασμό σου να υπομένω.
Ανήσυχα θα σκύψω το φιλί σου τώρα να μαζέψω.
Και σ' άνοστες λέξεις θα πατήσω για να σηκωθώ.
Αφού το τρένο έφτασε και το αντίο τρέμει το γιατί,
αντίλαλο ας κάμει η απορία.

Όταν ο έρωτας συνάντησε τη λογική ..

Κάνε μαζί μου σχέση.. για αυτό το τριήμερο.

Σε σκέφτομαι αλλά δεν μπορώ να στο πω οπότε κάνω καφέ.

Μπορεί και να τον πιω βαρύ σήμερα.
Κάθε κουταλιά να αντικαθιστά ένα δευτερόλεπτο που αναγράφει το όνομα σου.
Μήπως να βάλω και ζάχαρη?
Να γεμίζει το ποτήρι, να αδειάζει το κεφάλι.
Ώρα να τον χτυπήσω.
Κοίτα πόσοι ομόκεντροι κύκλοι που μοιάζουν με τα μάτια σου.
Ωπ! Σειρά έχουν τα παγάκια.
Η δοσολογία λέει μια καρτέλα. 
Πρόσθεσα και λίγο γάλα.
Και δυο σταγόνες νερό αφού ρούφηξα τρεις γουλιές με το καλαμάκι.
Ξεχείλισε και τώρα γλύφω τον πάγκο.
(Ακατάλληλο.)
Ρε είναι απαίσιος.
Θα φτιάξω άλλον. Στην υγειά σου.

Πόσους καφέδες βγάζει το κουτί? 

Πιάτσα στο πεζοδρόμιο

Καφές στο ισόγειο μπαλκόνι να ξεπλύνω τις τύψεις.

Αρωματισμένος με μισό τσιγάρο και χθεσινό κρασί.

Μάλλον οι περαστικοί μπορούν να μυρίσουν την ανάσα μου τώρα.

Γι' αυτό καλύτερα να ανοίξω συζήτηση με τον κάκτο.

Σε λίγο θα περιπλανιέμαι και πάλι ρακένδυτη.

Άμα κοιτάξω πίσω θα διακρίνω το εσώρουχο της στο πάτωμα.

Μα θα βιαστώ να πάρω τσίχλα απ' το περίπτερο και θα το ξεχάσω.

Και ώσπου να φτάσω θα σφυρίζω ανέμελα στο ρυθμό που πρόσταξε.

Πλάι σε άλλους που βλέμμα δεν τους έριξα και για το βλέμμα τους παρακαλούν.

Ακρωτηριασμένες προθέσεις

   











Θα κηδεύσω τα πόδια μου σήμερα.

Στο σημείο αυτό που εκταφιάστηκε η ευτυχία.

Θα περπατήσω όλη την σκονισμένη πόλη.

Στα 'γνώριμα' μονοπάτια που ορίζονται απ' τις συστάδες σου.

Με πορεία ευθεία θα στροβιλίζομαι και θα συγκρούομαι με τις διάφανες σιλουέτες σου.

Με βήμα γοργό αφού να τρέξω αδυνατώ.

Ποια κατεύθυνση να ακολουθήσω όταν σιμά μου βρίσκεσαι και μακριά σου φεύγω?

Και όταν τα ξυλοπόδαρα φορέσω μην ξεχαστώ να ξυριστώ!

Να σε τσιμπήσω δεν μπορώ γιατί φοβάμαι μην ξυπνήσω.

(ΧΧΧ)ωτίτιδα

Δεν ήταν ο αναπτήρας.

Δεν μπορεί.

Καμιά πηγή πυρός δεν εκπέμπει σε ασυμφωνία.

Μάλλον μια σπίθα απ' τα αυτιά μου έσκασε παραδίπλα.

Μήπως ευθύνεται κι η φλόγα που σιγοβράζει το μέσα μου.

Βρήκε και αυτή και λοξοδρόμησε.

Κέρδισε χώρο και αναπνέει τώρα πλαστικό.

Ε ας ήταν και αυτό πλαστελίνη όπως κάποτε να αντιστεκόταν.

Γι' αυτό μην τον δικάσετε τον εμπρηστή.

Δηλώνω συνεργός στο έγκλημα.

Διότι κύριε δικαστά μύρισε πλαστικό μα και συνάμα ελπίδα.

Πισώπλατα φιλΙΑ ( ' )

Οι τόνοι εκκρεμούν παρόλο που δηλώνουν οξυμένοι.

Αρχίζω να αναζητώ γνωστούς σε αγνώστους και σένα στις μορφές τους.
Η στιγμή που οι γυρισμένες πλάτες γνέφουν με μειδίαμα.
Τη στιγμή που παρακαλώ για ακέφαλα κορμιά.

Μα πάει πέρασε και αυτή.
Τη φύσηξε το άρωμα του σπιτιού σου απρόσκλητο.
Τη ρούφηξε όπως εσύ τρεις μέρες της ζωή μου.
Δε θέλω άλλα πρόσωπα με μάτια, αφού βγαλμένα είναι πια.

Πίσσα και πούπουλα 

Ώρες ώρες θέλω να βγάλω τα μάτια μου και να βολέψω τα δικά σου. 
Ίσως για να βλέπω όπως βλέπεις εσύ.
Ίσως και γιατί σιχάθηκα να σε κοιτώ με αυτό το βλέμμα.
Έγινες και συ ένας απ' αυτούς, τους όλους ..
Αυτούς που μεγαλοδείχνουν σαν σε τοποθετούν σε μικροσκόπιο.
Και έγινα και εγώ μικρή στα μάτια σου.
Και στα δικά μου κάθε άλλο παρά τυφλή.