τις ευχες δεν πρεπει να τις λες
αυτο μου μαθανε, αυτο παπαγαλιζω κι εγω
ειναι αρκετα ρομαντικο ετουτο το σεναριο για να υποκειται σε λογοκρισια
τοσο μαγευτικη αυτη η ιεροτελεστια
η σιωπη
τα λιγα δευτερολεπτα που ολοι σε καρφωνουν με προσμονη και περιεργεια
τα λιγα δευτερολεπτα ακομη, που εγω καρφωνω στη σκεψη μου τη μορφη σου
εκεινα που σουρωτηρι κανουν το μυαλο μου, τα βλεμματα τους να αντικρισουν

δεν ξερω πως μου το θυμισε
η καλυτερα πως το καταφερε να συνδεθει τοσο ευλογα ασυμφωνα

ισως γιατι τα ονειρα ειναι κι αυτα κρυφες επιθυμιες
ισως γιατι κουρνιαζουμε αναμεσα τους με φοβο την αληθεια
μαλλον γι' αυτο τα μαξιλαρια ξαπλωνουν τοσο μαλακα και τρυφερα
αφου τα πουπουλα δεν τα λαβωνει η ζοφερη πραγματικοτητα
μοναχα τα λερωνει για μερικες στιγμες
λιγα χιλιοειπωμενα δευτερολεπτα

να μην τα λες τα ονειρα σου
γιατι ευχες μπορει να ορκιζονται
και με σαρκα και οστα ποτε να μην ορθωσουν
κι αν ειναι ασχημα μην απο τρομο τα λαλησεις
γιατι οι κακοι οι οιωνοι συμβολικοι θε' να ΄ναι
αυτο το διφορουμενο στοιχειο δεν το αξιζει δειλα να το γυμνωσεις

κι αν σου φαινομαι τρελη και ζαλισμενη
αν το μπορεις εξηγησε το μου εσυ
γιατι τα ονειρα αλλοτε τα βλεπεις στα κρυφα και αλλοτε τα κανεις φανερα

στο μαξιλαρι μου μου ειπες πως δεν κοιμαμαι
περιεργο γιατι στα αγκαθια του μαθαινω πια να ζω

ελευθερια η θανατος (και μεταξυ μας καμια η διαφορα) .

εκεινη τη στιγμη ο πονος ξεχειλιζε απο παντου
τοσο αβασταχτος που το νιωσα πως ολοι οι ανθρωποι ηταν για λιγο ευτυχισμενοι
και μετα τιποτα
αβουλες σκεψεις καρφιτσωμενες σε εναν καθρεφτη αμυδρο
πληγες να ανοιγουν στο γαζωμενο μου εγω
ωσπου η αποβολη δεν τη δεχοταν την αιμορραγια
κ ας ηταν το φοντο πλεον νεκρο
εγω τις εβλεπα εμπρος του αναισθητες να φονευουν και να φονευονται


γιατι το κακο το καλο το ερωτευτηκε
κ οταν το ιδιο το πετυχε να γινει
δακρυσε σαν δεν το ηθελε ετσι πια

Κριμα που αφησες εναν 'ανθρωπο' χωρις νοημα στη ζωη του
κ κριμα μεγαλυτερο που ουτε αυτο ποτε σου δε θα καταλαβεις