Μήλα παστά που γίνανε σαλάτα

Ο άγουρος καρπός της εξιδανίκευσης ωριμάζει μακριά
και δυο σώματα στη θύμησή του άλλοτε πάλλονται μαζί
και άλλοτε στέκονται αντικριστά με χέρια σταυρωμένα
και πλεγμένα στην πλάτη χαμηλά.
Γιατί δεν τα επιτρέπονται τη μέση να αγκαλιάσουν.
Γιατί τι είναι η μέση?
Η περιοχή κάτω απ' τους γοφούς και το κενό ανάμεσα μας.
Και συ στην άλλη άκρη, μακριά.
Κι όσο τα μάτια κι αν σκύβω κάτω
πάντα θα υπάρχουν άλλα που θα φορούν εμένα
και τόσα ακόμη που ελατήρια πάνω μας θα ζώνουν.

Ωσότου έρθει η στιγμή που δε θα σε θέλω πια μην και τη θες εκείνη
και εκείνη τη στιγμή κονσέρβα ας γενούμε.