31.12.13

Στο αδράχτι μιας ανέμης ..


Μέρα με τη μέρα νιώθω την κλωστή να ξετυλίγεται.
Κλείνω τα μάτια και φιγουράρει μπροστά μου η όψη του ξεμαλλιασμένη.
Και σιγά σιγά μετατοπίζεται, ευθυγραμμίζεται.
Μου επιτίθεται με κυματοειδείς κινήσεις και εξαπλώνεται.
Με μουμιοποιεί.

Είμαι έρμαιό του πλέον.
Με κυρίευσε ανώδυνα και αθόρυβα.
Μου έμαθε να (μ)πλέκω την πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση .
Μου απέδειξε τη συνεπαγωγή σωστού και λάθους.
Με μύησε στη ‘λογική’ του πλέγματος.

Και τώρα κάθε φορά που διαβάζω τα λόγια σου χαώνομαι.
Γιατί ξεκινώ απ’ το τέλος του νήματος σου με αρχή το δικό μου.
Και καταλήγω στην αρχή του δικού σου με τέλος το δικό μου.

Κουβάρι κάθε φορά που λύνω τις σκέψεις σου.
Που ξεδιπλώνω τις λέξεις με το δικό μου τσιγκέλι και θυμώνω.
Και έπειτα με τη δική σου βελόνα και υπερβάλω.
Και καταλήγω να σε δικαιολογώ.
Μα δεν ξέρω αν πραγματικά σε καταλαβαίνω ή αν απλά κεντάω ένα άλλοθι να κρεμαστώ.


Και γυρνώ πίσω με τρυπημένο δάχτυλο.

30.12.13

Αποτίμηση ημέρας ..

Ξύπνησα στριμωγμένη στην εξορία.
Πανηγύρισα την έναρξη της νέας μέρας με περίσσεια και 'άσκοπη' χαρά.
Γευμάτισα στο πολύχρωμο τραπεζομάντηλο κάνοντας ψιλοκουβέντα.
Πληροφορήθηκα τα νέα του βορρά και του νότου.
Χάρηκα και επέστρεψα στον άβολο καναπέ.
Παρακολούθησα μια όμορφη ιστορία.
Και έπειτα άλλη μία, πιο διασκεδαστική.
Έσβησα την οθόνη και αραίωσα τη σκοτοδίνη.
Θυμήθηκα τα λόγια σου.
Μάλλον υπερέβαλα.
Αναγραμμάτισα τα δικά μου.

Καθετί πρέπει να εκτιμάται πάντα σε αντιπαραβολή (..)

Μετέθεσα την αξία.
Επέλεξα.

26.12.13

Εορταστική αναλαμπή


Γιορτινή ατμόσφαιρα, ηλεκτρισμένη απ'τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια.
Τροφοδοτούν την προδιάθεση για άγγιγμα των ορίων και εγώ προσπαθώ να προσαρμοστώ, να ακολουθήσω..
Και τα καταφέρνω αρκετά καλά.
Εντάσσομαι στο κλίμα και ασπάζομαι τα δεδομένα της βραδιάς.

Και εκείνος το ίδιο.
Όμως απ' τη μέσα πλευρά.
Και στιγματίζει τη μνήμη μου εκείνη η στιγμή ως κάτι το πρωτόγνωρο.

Δεν ήξερα ακόμη τη σημασία του.
Δε μου είχε πει πως η παλάμη είναι κάτι δικό μου, ενώ το εξωτερικό τμήμα του χεριού μου είναι κάτι ξένο.


Ανεξίτηλο.

22.12.13

Στο φως του προβολέα


Δύο μουσαμάδες, δίδυμοι, τετράγωνοι, λευκοί, με διαστάσεις σχεδόν όσο το μήκος της παλάμης μου.
Δε θυμάμαι πότε μου τους δώρισαν. Σχεδόν ούτε ποιος.
Μόνο την επιθυμία της αχνής αυτής φιγούρας να τους αξιοποιήσω.

Έχουν άλλα δύο αδερφάκια, όμοια και αυτά.
Τέσσερα στο σύνολο.
Μια μικρή, πυρηνική οικογένεια που αν είχε βούληση θα επιθυμούσε να μείνει ενωμένη.
Ας πούμε πως άθελα μου υπάκουσα σε αυτή τους την επιθυμία.
Τους κράτησα ενωμένους και καταχωνιασμένους στο ντουλάπι, ανάμεσα σε άχρηστα μικροπράγματα που 'μεγάλωναν' στο σκοτάδι.
Μεγάλωναν αυτά, μεγάλωνα και εγώ.

Ώσπου ήρθε η μέρα που συνειδητοποίησα πως εμείς οι πέντε μοιάζουμε.
Μοιραζόμαστε κοινά βιώματα.
Όλοι μας ζήσαμε στο σκοτάδι και προσαρμοστήκαμε σε αυτό.
Γι' αυτό και ποτέ δε συνειδητοποιήσαμε το κενό που μας χαρακτήριζε.
Γιατί ποιος μπόρεσε ποτέ να δει στο σκοτάδι?

Η μέρα αυτή ανέτειλε με το φως του προβολέα, ο οποίος πήγε και στήθηκε αυθόρμητα μπροστά στο ντουλάπι.
Και εγώ τον άφησα να μου δείξει το δορυφόρο του.
Και αφού κοίταξα, είδα.
Και αφού είδα, άκουσα.
Και αφουγκράστηκα το κάλεσμα των 'αδελφών' μου.

Είμαστε πέντε τώρα.
Έγινε αβίαστα, φυσικά, σχεδόν επιλεκτικά.
Ένιωσα αμέσως την ανάγκη να μοιραστώ μαζί τους τα πιο έντονα συναισθήματά μου.
Τους μίλησα στη γλώσσα που μόνο εκείνα καταλάβαιναν.
Λιτά, απέριττα, χωρίς πολλές λεπτομέρειες και χρώμα.
Εξάλλου ήταν η πρώτη απόπειρα να επικοινωνήσουμε.
Την επόμενη φορά θα τα πάμε καλύτερα.
Σημασία έχει πως η ψυχή μου αποτυπώθηκε πάνω τους και πως αυτά με στιγμάτισαν. 


19.12.13

Σήμερα έμαθα να αναπνέω


Ένιωθα τους πνεύμονες μου να συρρικνώνονται και εμένα να πασχίζω να τους συντηρήσω.
Και άνοιγα περισσότερο το στόμα, να πάρω περισσότερο αέρα.
Και γευόμουν το οξυγόνο, μα δεν υπήρχε δίοδος.

Ώσπου βρήκα τον τρόπο.


Φύσηξα και συνήλθα (..)

14.12.13

Ουσίες και οινοπνεύματα ..


Τους αποχαιρέτησα θερμά.

Σκαρφάλωσα στο λεωφορείο 'κατάκοπη'.
Η πόρτα έκλεισε βιαστικά πίσω μου και το βλέμμα μου πλανήθηκε στο χώρο.
Ένιωθα τα πάντα να κινούνται σε μια άλλη συχνότητα, διαφορετική.
Και γύρω φωνές με ήχο που με μεθούσε ολοένα και περισσότερο.

Μα δίπλα μου κενό, ούτε ψίθυρος.
Μόνο νεύματα και οι σιωπηλές, παιδικές κραυγές του εναρμονισμένες με τις δικές της.
Μου έγνεψε να περάσω.
Τα 'χασα. 
Βουβή αντίδραση.
Κινήθηκα δειλά ανάμεσά τους.

Συγνώμη (..)

9.12.13

Εις μνήμην ..

Πέρασε και αυτή η μέρα, η μεγάλη, η προσδοκώμενη.
Και το μόνο που ανήλθε αναμενόμενο είναι το αίσθημα της πικρίας, απόρροιας του αποχωρισμού .. όχι από εκείνους, όχι από εκείνη ..

Έφυγα αφήνοντας πίσω μου ένα κομμάτι του εαυτού μου - αν μπορώ πλέον να τον ονοματίζω έτσι -. Και είναι η πρώτη φορά που δεν το χάρισα σε κανέναν. Το άφησα να εξαϋλωθεί και να χαθεί στα φωτεινά στενά αυτής της πόλης. Και το μόνο που με στενοχωρεί όσο το ξανασκέφτομαι είναι που κανείς δε θρήνησε γι' αυτό, ούτε καν εγώ. 

Απαρνήθηκα τον εαυτό μου, μετασχημάτισα το μέγεθος μου. Και μετά από αυτό έκλεισα τα μάτια και αναζήτησα τα φωτάκια. Και ήταν ακόμη εκεί, χωρίς να τρεμοσβήνουν αυτή τη φορά, να περιμένουν ταπεινά και υπομονετικά .. Και λίγο πιο ήρεμη κατέληξα πως ο απινιδωτής είναι εμπειρία ΖΩΗΣ!