Απορροφητήρας .

- Το τσιγάρο σου..

- Τι?

- Το έχεις αφήσει εδώ και ώρα σβηστό στο τασάκι.

- Α, αυτό. Κατάλοιπο της χθεσινής νύχτας. Θα μου περάσει.

- Τι θες να πεις με αυτό.

- Έκλαψα, αυτό είναι όλο.

- Δυσκολεύομαι να καταλάβω αλήθεια.

- Είχα βγει στο μπαλκόνι να καπνίσω. Στην τρίτη τζούρα, έπιασα τον εαυτό μου να ευθυγραμμίζει τον καπνό με τα βλέφαρά μου. Μου ήταν πιο εύκολο να το κάνω να φανεί ατύχημα.

- Γι' αυτή πάλι?

- Όχι, για μένα.

- Δηλαδή?

- Ήθελα να με τιμωρήσω που τη σκέφτηκα.

Κάποιος μου 'πε πως με δρεπάνι κουρεύεις καλύτερα .

Ελιγμό στην παρείσφρηση τα βουλωμένα αυτιά.
Άλλοθι να συνιστούν στη μαγκωμένη γλώσσα.
Και αντί αυτή να ξεμπροστιάσω, στοργικά σε μάντρωσα στα άκρα μου να τυλιχτείς.
Μα τρύπια ρούχα ποτέ σου μη φορείς.
Γιατί μανδύες με άνεργα αισθήματα θα γίνουν οι γυρισμένες πλάτες.
Στα κλέφτικα να απαρνούνται τα μπαλώματα και να τρυπιούνται με αυταπάρνηση για εκείνη.
Γι' αυτό βαμβάκι θα σπείρω ετούτη τη χρονιά στα κτήματα μου, αφού τα κεκτημένα με θερίζουν.
Και αν αποτύχω ο γεωργός, χαράματα θα με 'βρεις γονυπετής να μουτζουρώνω στην άσφαλτο κολάζ
και τους σοβάδες να κοσμώ με αυθύπαρκτες ντισκόμπαλες που σκίζουν τα γκρεμισμένα στόρια.

Να καταλάβεις τότε πως δεν κατάφερα την αυθυποβολή μου με σκιάχτρα να τρομάξω
και βάλθηκα να στοιχειωθώ τη φρικαλέα όψη τους και τον κατατρεγμό του κόσμου.

Κάθε πιτσιλιά δεν είναι κουτσουλιά
και κάθε στίγμα ορίζεται απ' το περίγραμμά του.
Έπρεπε να στο 'χα πει καιρό πριν και ας έλεγες ότι το 'ξερες.
Ώσπου με έπεισες να πιστεύω και εγώ ότι ξεκόλλησε.
Λάθος μέγα αφού αυτό ξεχαρβαλώθηκε τελείως και σέρνεται χάμω τώρα.
Και εγώ για συμπαράσταση δεν επιπλέω πλέον αλλά βυθίζομαι να ξεπλυθώ.
Τι έμεινε να πω λοιπόν στα βουλιαγμένα?
Ήθελα οι τελευταίες μας στιγμές να στάζουν λίγο απ' αυτό που νιώσαμε.
Μα τελικά μόνο βροχή γλιστρούσε ανάμεσα στα ξένα τα κορμιά μας.
Κι ακόμη κι αν πέρασε πια η άνοιξη ξέρω πως η λιακάδα ήρθε νωρίς για μένα.
Κι έμεινε μονάχα να ματώνουμε στα βουβά με διαφορά μιας μέρας μακριά,
την ώρα που η φωνή σου παράσιτα μοιράζει.


Να φύγεις θέλω και ας είναι ξοπίσω σου να τρέξω.

Αναγούλα . (Τρώω φράουλες που τις μισείς)

Θέλω τα λόγια σου να κουτσουρέψω.
Να τα τραγανίσω και να τα ταΐσω στην ανακύκλωση.
Δεν μπορώ να συνεχίσω το μέσα μου να καταπίνω σε κάθε σου λέξη,

και να σφουγγαρίζω τη γλώσσα μου μετά το αφέψημά σου.

Οι κουφάλες είναι για τα δόντια.

Και τα αυτιά μου ήδη ηχηρές σπηλιές.

Γι' αυτό λείψ' τους και λίγο όσο απόσταγμα παραμένεις στο μυαλό,

προτού η νόσος σου επιβάλλει αντι-μνημονικά.