28.12.14

Μήλα παστά που γίνανε σαλάτα


Ο άγουρος καρπός της εξιδανίκευσης ωριμάζει μακριά
και δυο σώματα στη θύμησή του άλλοτε πάλλονται μαζί
και άλλοτε στέκονται αντικριστά με χέρια σταυρωμένα
και πλεγμένα στην πλάτη χαμηλά.
Γιατί δεν τα επιτρέπονται τη μέση να αγκαλιάσουν.
Γιατί τι είναι η μέση?
Η περιοχή κάτω απ' τους γοφούς και το κενό ανάμεσα μας.
Και συ στην άλλη άκρη, μακριά.
Κι όσο τα μάτια κι αν σκύβω κάτω
πάντα θα υπάρχουν άλλα που θα φορούν εμένα
και τόσα ακόμη που ελατήρια πάνω μας θα ζώνουν.

Ωσότου έρθει η στιγμή που δε θα σε θέλω πια μην και τη θες εκείνη
και εκείνη τη στιγμή κονσέρβα ας γενούμε. 

11.8.14

Πωλείται αλλά δε χαρίζεται.


5 κιλά πατάτες για τρία αγγούρια.
στον κώλο σου.
αν ήθελα αγγούρια θα πουλούσα παπάδες.
αυτούς τους απατεώνες με τις γεννιάδες τις σταχτιές.
μήνες ολάκερους τις μεγαλώνουν.
ώσπου να σακατεύονται σαν μπλέκονται στις τρίχες.
τρίχες και παπάδες.
αν ήθελα τα ράσα δε θα γινόμουν ιερόδουλη.
και αν ήθελες να με εξαγοράσεις το κατάφερες.
το κόστος σου μικρό.
μα εγώ τα ράσα δε φορώ.
και μη σε ξεγελά που προτιμώ τα πόδια μου σφιχτά να κλείνω εμπρός σου
και ας εξαγόρασες το χρόνο μια φορά θεός δεν είσαι
εγώ τα αγγούρια ποτέ μου δε φοβήθηκα.

παραφουσκωμένες φλούδες ειν' και αυτά



30.7.14

Και τώρα που το δάχτυλό σου έρεψε,
μπορείς επίσημα να ξεπροβάλλεις.
Μα εξηγήσεις μη ζητάς 
γιατί εμπρός σου κέρματα θα γίνονται σε ξεσκισμένες τσέπες.
Να σβήνουν στον κατήφορο 
κι εγώ κατάκοπη ξοπίσω τους να τρέχω.

Να 'ξερες πόσο της μοιάζεις μόνο.
Και έπειτα να 'ξερε εκείνη πως με το δικό της το ενοχικό καπέλο κατάντησα στον εχθρό της να υποκλίνομαι.

Και τούφα τούφα όταν με μαδήσουν
μπαλτά θα ρίξω στο ποδάρι.

Γιατί θα 'χω πετάξει με κήρους να στάζουν απ'τα αυτιά,
και τα δυο μου πόδια δε θα ξέρω πως να τα περπατήσω.

9.6.14

Δεν ξέρω καν για ποιο πράγμα μιλάω πλέον


Έστυψα δυο ήλιους σήμερα.
Βιταμίνες να ποτίσω τις νύχτες τις κραγμένες.
Αυτές που βρώμαγαν ψοφίμι.
Τις ξεσκισμένες πόρνες που βουλώνουν τις χαραμάδες στα πεζοδρόμια.
Και σερνάμενες αποκοιμιούνται σε μαδημένα όνειρα.
Τις πήρα εγώ και τις περιμάζεψα.
Να ξεπαρθενιάσω τον οίκτο τους.
Και αυτές τις μύξες τους σκούπισαν στη θύμησή σου απάνω.
Να μείνει μόνο ο λέκες το νου να καπακώνει.
Κοίτα ευγνωμοσύνη οι πόρνες.
Το ευχαριστώ τους μου άφησαν να έχω την ανασφάλεια μου να ντροπιάσει.

27.5.14

Απορροφητήρας .


- Το τσιγάρο σου..
- Τι?
- Το έχεις αφήσει εδώ και ώρα σβηστό στο τασάκι.
- Α, αυτό. Κατάλοιπο της χθεσινής νύχτας. Θα μου περάσει.
- Τι θες να πεις με αυτό.
- Έκλαψα, αυτό είναι όλο.
- Δυσκολεύομαι να καταλάβω αλήθεια.
- Είχα βγει στο μπαλκόνι να καπνίσω. Στην τρίτη τζούρα, έπιασα τον εαυτό μου να ευθυγραμμίζει τον καπνό με τα βλέφαρά μου. Μου ήταν πιο εύκολο να το κάνω να φανεί ατύχημα.
- Γι' αυτή πάλι?
- Όχι, για μένα.
- Δηλαδή?
- Ήθελα να με τιμωρήσω που τη σκέφτηκα.

20.5.14

















Κάποιος μου 'πε πως με δρεπάνι κουρεύεις καλύτερα .


Ελιγμό στην παρείσφρηση τα βουλωμένα αυτιά.
Άλλοθι να συνιστούν στη μαγκωμένη γλώσσα.
Και αντί αυτή να ξεμπροστιάσω, στοργικά σε μάντρωσα στα άκρα μου να τυλιχτείς.
Μα τρύπια ρούχα ποτέ σου μη φορείς.
Γιατί μανδύες με άνεργα αισθήματα θα γίνουν οι γυρισμένες πλάτες.
Στα κλέφτικα να απαρνούνται τα μπαλώματα και να τρυπιούνται με αυταπάρνηση για εκείνη.
Γι' αυτό βαμβάκι θα σπείρω ετούτη τη χρονιά στα κτήματα μου, αφού τα κεκτημένα με θερίζουν.
Και αν αποτύχω ο γεωργός, χαράματα θα με 'βρεις γονυπετής να μουτζουρώνω στην άσφαλτο κολάζ
και τους σοβάδες να κοσμώ με αυθύπαρκτες ντισκόμπαλες που σκίζουν τα γκρεμισμένα στόρια.

Να καταλάβεις τότε πως δεν κατάφερα την αυθυποβολή μου με σκιάχτρα να τρομάξω
και βάλθηκα να στοιχειωθώ τη φρικαλέα όψη τους και τον κατατρεγμό του κόσμου.



14.5.14


Κάθε πιτσιλιά δεν είναι κουτσουλιά
και κάθε στίγμα ορίζεται απ' το περίγραμμά του.
Έπρεπε να στο 'χα πει καιρό πριν και ας έλεγες ότι το 'ξερες.
Ώσπου με έπεισες να πιστεύω και εγώ ότι ξεκόλλησε.
Λάθος μέγα αφού αυτό ξεχαρβαλώθηκε τελείως και σέρνεται χάμω τώρα.
Και εγώ για συμπαράσταση δεν επιπλέω πλέον αλλά βυθίζομαι να ξεπλυθώ.
Τι έμεινε να πω λοιπόν στα βουλιαγμένα?
Ήθελα οι τελευταίες μας στιγμές να στάζουν λίγο απ' αυτό που νιώσαμε.
Μα τελικά μόνο βροχή γλιστρούσε ανάμεσα στα ξένα τα κορμιά μας.
Κι ακόμη κι αν πέρασε πια η άνοιξη ξέρω πως η λιακάδα ήρθε νωρίς για μένα.
Κι έμεινε μονάχα να ματώνουμε στα βουβά με διαφορά μιας μέρας μακριά,
την ώρα που η φωνή σου παράσιτα μοιράζει.


Να φύγεις θέλω και ας είναι ξοπίσω σου να τρέξω.

7.5.14

Αναγούλα . (Τρώω φράουλες που τις μισείς)


Θέλω τα λόγια σου να κουτσουρέψω.
Να τα τραγανίσω και να τα ταΐσω στην ανακύκλωση.
Δεν μπορώ να συνεχίσω το μέσα μου να καταπίνω σε κάθε σου λέξη,

και να σφουγγαρίζω τη γλώσσα μου μετά το αφέψημά σου.
Οι κουφάλες είναι για τα δόντια.
Και τα αυτιά μου ήδη ηχηρές σπηλιές.
Γι' αυτό λείψ' τους και λίγο όσο απόσταγμα παραμένεις στο μυαλό,
προτού η νόσος σου επιβάλλει αντι-μνημονικά.

29.4.14

Τράβηξε μια εντολή ή μια απόφαση .








Ξέρεις πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να γρατζουνιέται.
Κάτι με συνθλίβει εκεί ανάμεσα στο στέρνο και παλεύω να το βγάλω.
Μάταια όμως γιατί μόνο σάπιο δέρμα ξύνω απ' τα νύχια μου.
              Μετράω λεπτά, ώρες, μέρες.
          Μετά βγάζω το χάρακα και τα μετατρέπω σε εκατοστά.
   Ξέρεις όταν γίνεσαι πιόνι ο κόσμος γίνεται μικρός.
                  
                                                    Μα τι λέω, δεν ξέρεις.

28.4.14

(Έμ)πλαστα


Με θυμάμαι σκυμμένη πάνω απ' το νεροχύτη.
Έμπαζε η περιέργεια και σκάλωνε στις τρίχες των χεριών μου.
Και αυτά κατάκοπα ορθώνονταν σοβάδες να απλώσουν.
Χρωματιστά κανάλια ρήμαζαν τις αρμυρές τις αύλακες,
την ώρα που το βήμα σου σκίασε το πλατύσκαλο.
Ήξερα το κραγιόν μου πως να βγάλω.
Μα εσύ μαζί σου νέφτι τι κρατάς?
Γι' αυτό μην απορείς που σου παρέδωσα εκούσια το σώμα μου σκληρά να το φονεύσεις,
όταν τα ράμματα στα χείλη μου μπογιές δεν επιδέχονται τώρα πια.

27.4.14

Ανασυγκρότηση 


Γροθιά στο χρόνο καιροφυλακτούσα να αστράψω
Μουδιασμένος να τρεκλίσει μπρος στα πόδια μας
Υπόδουλος να υποκλιθεί στην εξουσία την παντοτινή
Μα πριν προλάβω τα μανίκια να σηκώσω,
μεσάνυχτα σήμανες και κολοκύθα 'γίναν τα όνειρα μου
Σαν και τότε που ρυτίδες σκάλιζα στο μέτωπο σου,
αντί να περιεργάζομαι αυτές στων χειλιών σου τη γραμμή
Σαν και πρώτα που στο χέρι σου δενόμουν ένα άγγιγμα να κλέψω,
δειλή στην αγκαλιά μου να σε κλείσω
Και τώρα τι να σου πω που σκέφτομαι το παρόν στο αν μου και τρομάζω
Από τι να πιαστώ που εσύ ερωτεύεσαι στην πρώτη ματιά και μεις μοιραζόμαστε την τελευταία
Θα ζαρωθώ εκεί στη γωνιά που μου έστρωσες
και ας ξέρω ότι θα πιαστώ από τις σκληρές σου λέξεις
Άδικες κατηγορίες θα καταπιώ και θα πνιγώ αναμασώντας τες
Έτσι και αλλιώς η σκηνοθεσία κάνει φάρσα στο σενάριο 
και το πρωί με βρίσκει μουσικές καρέκλες να αλλάζω στο δωμάτιό σου εξορισμένη.

25.4.14

Ταξίδι να σε βρω ..


Το σφύριγμα φυγή που ορίζει
κι η λήξη γονατίζει στον τερματικό σταθμό.
Η ώρα έντεκα παρά.
Βιαστικά χαμόγελο κρεμάς και τα χείλη μου στενά αποχαιρετάς,
σκυφτά και μυστικά να σβήσεις.
Κι εγώ ευχαριστώ την τύχη
που με οδήγησε την πλάτη σου φόντο βαθύ στον αποχωρισμό να έχω.
Και πριν προλάβω τον ειρμό μου να βολέψω,
αντικριστά σε συναντώ, μορφή στο τζάμι κολλημένη.
Με κωδικά μηνύματα να μου τσιρίζεις
και νεύμα αργόσυρτο να σχηματίζεις,
στην αντανάκλαση του κόσμου πριν χαθείς
κι ακόμη μια φορά τα μάτια μου σφαλίσω. 

7.4.14

Σάλιο βάλε να κολλήσει .


Ανάμεσα στις λέξεις σου κυλήσου.
Να σε προσβάλλουν, όπως εσύ εμένα, αρρώστια ανίατη.
Τα σκαλοπάτια να αγναντεύω αφ' υψηλού.
Να τσακιστώ να αρνηθώ, προτού στα βλέφαρα μου γκρεμιστείς
και την εικόνα μου γυρέψεις.
Και γω θα καταπιώ κάμποσες φορές, την αρμύρα να ξεπλύνω από το στόμα μου.
Και θα πασχίζω επίμονα τη γεύση σου του φιλιού σου να κρατήσω.
Μην ξεβραστεί στην άσφαλτο και δραπετεύσει,
και μείνω εδώ απ' την ηχώ σου κρεμασμένη
μάταια τον οισοφάγο μου να πλημμυρίζω.

3.4.14

Streap t-easy .


Στα βράχια του μυαλού μου ανεβασμένη ξελόγιασε με.
Να προκαλείς τα 'θέλω' μου και στο λίκνισμα σου τα 'πρέπει' να τα θέλγεις.
Απόξεση στην ύφεση, ταβάνι στις επάρσεις.
Να πάψω κάπως έτσι ταυτόχρονα να υπάρχω.
Και αλαφιασμένη να ξυπνώ σε στρώματα μονά με σετ στα μαξιλάρια.
Σε ύπνωση γλυκιά να παραιτούμαι.
Με όνειρα, μασκαρεμένες ενοχές, κοστούμια που αλλάζουν.
Μην τύχει και εύρουν φορεσιά το νου να ξεγελάσουν,
και ξεπορτίσουν και κρυφτούν, παράσιτα σωστά, στον έξω τούτο κόσμο.
Τροφή απ' τα χέρια μου μη ζητιανέψουν και στα δικά του καταφύγω να χορτάσω.
Με την ψευτιά μου να λουστώ και τα λευκά να βάλω.
                 ~
Τα κρίματα μου απόψε θα αποφύγω να τα χρεωθώ,
σαν το χαμόγελό σου με καλεί να το πληρώσω.

28.3.14

























Η νύχτα φέρνει το πρωί ..


Με κουμπωμένα χείλη κρεμάστηκα στο στρώμα.
Με τεντωμένα άκρα έσβησα κάθε πνοή.
Λιπόψυχα την αγκαλιά σου έκανα προσκεφάλι.
Μαξιλάρι να βιάζεις το υποσυνείδητο μου 
και εγώ καρτερικά τον οργασμό σου να υπομένω.
Ανήσυχα θα σκύψω το φιλί σου τώρα να μαζέψω.
Και σ' άνοστες λέξεις θα πατήσω για να σηκωθώ.
Αφού το τρένο έφτασε και το αντίο τρέμει το γιατί,
αντίλαλο ας κάμει η απορία.

25.3.14

23.3.14


Σε σκέφτομαι αλλά δεν μπορώ να στο πω οπότε κάνω καφέ.


Μπορεί και να τον πιω βαρύ σήμερα.
Κάθε κουταλιά να αντικαθιστά ένα δευτερόλεπτο που αναγράφει το όνομα σου.
Μήπως να βάλω και ζάχαρη?
Να γεμίζει το ποτήρι, να αδειάζει το κεφάλι.
Ώρα να τον χτυπήσω.
Κοίτα πόσοι ομόκεντροι κύκλοι που μοιάζουν με τα μάτια σου.
Ωπ! Σειρά έχουν τα παγάκια.
Η δοσολογία λέει μια καρτέλα. 
Πρόσθεσα και λίγο γάλα.
Και δυο σταγόνες νερό αφού ρούφηξα τρεις γουλιές με το καλαμάκι.
Ξεχείλισε και τώρα γλύφω τον πάγκο.
(Ακατάλληλο.)
Ρε είναι απαίσιος.
Θα φτιάξω άλλον. Στην υγειά σου.




Πόσους καφέδες βγάζει το κουτί? 

22.3.14

Πιάτσα στο πεζοδρόμιο


Καφές στο ισόγειο μπαλκόνι να ξεπλύνω τις τύψεις.
Αρωματισμένος με μισό τσιγάρο και χθεσινό κρασί.
Μάλλον οι περαστικοί μπορούν να μυρίσουν την ανάσα μου τώρα.
Γι' αυτό καλύτερα να ανοίξω συζήτηση με τον κάκτο.

Σε λίγο θα περιπλανιέμαι και πάλι ρακένδυτη.
Άμα κοιτάξω πίσω θα διακρίνω το εσώρουχο της στο πάτωμα.
Μα θα βιαστώ να πάρω τσίχλα απ' το περίπτερο και θα το ξεχάσω.
Και ώσπου να φτάσω θα σφυρίζω ανέμελα στο ρυθμό που πρόσταξε.

Πλάι σε άλλους που βλέμμα δεν τους έριξα και για το βλέμμα τους παρακαλούν.

19.3.14

Ακρωτηριασμένες προθέσεις









   











Θα κηδεύσω τα πόδια μου σήμερα.
Στο σημείο αυτό που εκταφιάστηκε η ευτυχία.
Θα περπατήσω όλη την σκονισμένη πόλη.
Στα 'γνώριμα' μονοπάτια που ορίζονται απ' τις συστάδες σου.
Με πορεία ευθεία θα στροβιλίζομαι και θα συγκρούομαι με τις διάφανες σιλουέτες σου.
Με βήμα γοργό αφού να τρέξω αδυνατώ.
Ποια κατεύθυνση να ακολουθήσω όταν σιμά μου βρίσκεσαι και μακριά σου φεύγω?
Και όταν τα ξυλοπόδαρα φορέσω μην ξεχαστώ να ξυριστώ!
Να σε τσιμπήσω δεν μπορώ γιατί φοβάμαι μην ξυπνήσω.

18.3.14

(ΧΧΧ)ωτίτιδα


Δεν ήταν ο αναπτήρας.
Δεν μπορεί.
Καμιά πηγή πυρός δεν εκπέμπει σε ασυμφωνία.

Μάλλον μια σπίθα απ' τα αυτιά μου έσκασε παραδίπλα.
Μήπως ευθύνεται κι η φλόγα που σιγοβράζει το μέσα μου.

Βρήκε και αυτή και λοξοδρόμησε.
Κέρδισε χώρο και αναπνέει τώρα πλαστικό.
Ε ας ήταν και αυτό πλαστελίνη όπως κάποτε να αντιστεκόταν.

Γι' αυτό μην τον δικάσετε τον εμπρηστή.
Δηλώνω συνεργός στο έγκλημα.
Διότι κύριε δικαστά μύρισε πλαστικό μα και συνάμα ελπίδα.




7.3.14

Πισώπλατα φιλΙΑ ( ' )


Οι τόνοι εκκρεμούν παρόλο που δηλώνουν οξυμένοι.

Αρχίζω να αναζητώ γνωστούς σε αγνώστους και σένα στις μορφές τους.
Η στιγμή που οι γυρισμένες πλάτες γνέφουν με μειδίαμα.
Τη στιγμή που παρακαλώ για ακέφαλα κορμιά.

Μα πάει πέρασε και αυτή.
Τη φύσηξε το άρωμα του σπιτιού σου απρόσκλητο.
Τη ρούφηξε όπως εσύ τρεις μέρες της ζωή μου.
Δε θέλω άλλα πρόσωπα με μάτια, αφού βγαλμένα είναι πια.




4.3.14

Πίσσα και πούπουλα 


Ώρες ώρες θέλω να βγάλω τα μάτια μου και να βολέψω τα δικά σου. 
Ίσως για να βλέπω όπως βλέπεις εσύ.
Ίσως και γιατί σιχάθηκα να σε κοιτώ με αυτό το βλέμμα.
Έγινες και συ ένας απ' αυτούς, τους όλους ..
Αυτούς που μεγαλοδείχνουν σαν σε τοποθετούν σε μικροσκόπιο.
Και έγινα και εγώ μικρή στα μάτια σου.
Και στα δικά μου κάθε άλλο παρά τυφλή.

25.2.14

Λετ δε γκειμ μπιγκιν ..


                                                                  -Να προτείνω παιχνίδι?
                                                                              -Πες μου.
                                                            -Διάλεξε μια γωνιά του δωματίου.
                                                                             -Και μετά?
                                                                           -Στάσου εκεί.
                                                                             -Και μετά?
                                                                -Φαντάσου πως με αγαπάς.
                                                                             -Και μετά?
                                                                         -Μείνε ακίνητη.
                                                                              -Και εσύ?
                                                         -Εγώ θα αλλάξω δωμάτιο γιατί
                                                                            βαριέμαι να παίξω σήμερα.

24.2.14








Έχω την εντύπωση πως οι άνθρωποι τελευταία μπερδεύουν το προσδοκώ με το διεκδικώ.
Αλλά δεν είμαι και σίγουρη.
Ποτέ δεν ήμουν καλή στην ορθογραφία.

23.2.14

Πέρασε πολύς καιρός να πείθω τον εαυτό μου πως είναι ακατάλληλη η στιγμή. Αυτό με δασκάλεψαν, αυτό παπαγάλιζα και εγώ. Μα χθες το φτέρωμα δε φθόριζε στο σκότος. Κοράκια εξουσίαζαν τη νύχτα, οπότε τι νόημα είχε το φόβο να αφορίσω? 
Αγκαλιά πλαγιάσαμε, με σώματα να τρέμουν σύγκορμα προσμένοντας την όψη της φιγούρας. Της "γνώριμης", της αποκρουστικής. Της λίαν συντόμως διπρόσωπης και διφορούμενης. Της αλληγορικής, της μασκοφορεμένης! Της φιγούρας εκείνης που άπληστα απαιτούσε την αγάπη του μικρού κοριτσιού. 
Και κάπου στη μέση βρέθηκα να αναρωτιέμαι μαζί του για το πως τακιμιάζουν αγάπη και φόβος. Την ώρα εκείνη που οι δικοί μου δαίμονες ξεπήδησαν, αντίζηλοι επάξιοι στο πλευρό μου και αντικαταστάτες.
Ώσπου τέλος, γυναίκα πια εκείνη ξύπνησε και γω με αιματοβαμμένες μαργαρίτες στην ποδιά, υπνοβατούσα παραμιλώντας για τριαντάφυλλα δίχως πέταλα.









                 -He wants you to love him.
       -How could I when I'm afraid of him?

22.2.14

Μονόφθαλμη οφθαλμαπάτη


Μην ξεχάσεις να ξεκουμπώσεις τα μάτια σου πριν βγεις.

Αμόλησέ τα σε δυάδες, ποτέ χώρια.
Να στοχεύει το ένα την επιφάνεια και το άλλο το βάθος.
Να θολώνει το ένα στο φως και το άλλο στο σκοτάδι.

Ακούς?
Να το θυμάσαι!

Γιατί τα άξια εστίασης καμία κόρη δεν τα αναγνωρίζει.



17.2.14




PUSH BUTTON OFF !


Μπαίνεις στον αναδευτήρα.
Σφραγίζεις αεροστεγώς και ενσωματώνεις τον αναπνευστήρα.
Πιστεύεις πως έτσι θα προφυλαχθείς.
Μα έχεις ξεχάσει να φορέσεις το αλεξίσφαιρο.
Και ξεκινάς τους κύκλους με κίνηση που σου διαμελίζει το κορμί.
Και το μόνο που έχεις καταφέρει είναι να επιτρέπεις στο οξυγόνο να σου δηλητηριάζει τις πληγές.
Αρκετά νηφάλιος, αρκετά ευάλωτος.

Και ας το ήξερες από παλιά πως όσο κερδίζεις τόσο χάνεις.
Το ρίσκο ήταν εκεί και εσύ το κλήτευσες μαζί σου να πορεύσει.

15.2.14

Παβλοφική ύπαρξη


Χέρια στην ανάταση.
Στάση παράδοσης, υπόσταση σουρεαλιστική.

Γεμίζω και αδειάζω το διπρόσωπο κουφάρι με ηλεκτρόδια.

Βλέμματα και μελωδίες μετατρέπονται φευγαλέα σε παραμορφώσεις και γρυλίσματα.
Και στο τέλος απλά εικόνες και ήχοι.

Και να που το κουφάρι συντηρεί τώρα δύο σώματα.
Συζευγμένα μα ανεξάρτητα.
Σε νάρκη χωρίς ύπνωση.
Με συναίσθημα αποκολλημένο απ' την αίσθηση.

Επανέλαβε μαζί μου.
"Η οξυγόνωση σηματοδοτεί τη σήψη."
"Ο θάνατος ελπίζει στην αναγέννηση."
"Η πραγματικότητα αποκλείει το ανύπαρκτο."

"Και ο εγκέφαλος προστάζει την κίνηση."
Στοπ.

Μουδιάζω, άρα(γε) υπάρχω.


14.2.14

Σημειακή διαφορά


Γεννιέσαι και εκπαιδεύεσαι. Μαθαίνεις να μετράς ως το 10, και αργότερα ως το 20 και το συν άπειρο. Σύντομα γίνεσαι ικανός στο να λύνεις τις πιο πολύπλοκες εξισώσεις και να διαχειρίζεσαι με ευκολία τα οικονομικά σου. Κοιτάς με αδιαφορία τους δείκτες του ρολογιού που αναδεικνύουν μια διαφορετική όψη των αριθμών. Συγκρατείς ημερομηνίες, συζητάς για ηλικίες. Επιβιβάζεσαι σε διψήφια λεωφορεία και καλείς φίλους απομνημονεύοντας νούμερα. 
Και έτσι απλά τοποθετείς τον εαυτό σου σε ένα κατερσιανό σύστημα αξόνων. Καθηλωμένος στη θετική κλίμακα, ανίδεος για αρνητικούς συντελεστές. Ασπάζεσαι την εμμονή. Λειτουργείς με μαθηματική προσέγγιση. Συμμετέχεις στην αγοραπωλησία υλικών και σύντομα ανταλλάσσεις συναισθήματα υπάκουα σε ακολουθίες. Προσθέτεις εμπειρίες, αφαιρείς κομμάτια της ψυχής σου, πολλαπλασιάζεις το ανθρώπινο δυναμικό και διαιρείς την αξία. Βυθισμένος σε αυτό το ατέρμονο υπολογιστικό μοντέλο, υποταγμένος στο ζυγό των μαθηματικών.  

Ώσπου ανακαλύπτεις πως για να ενώσεις δύο σημεία απαιτούνται γνώσεις γεωμετρίας.



10.2.14

Time exists only to betray us


Δεν ξέρω πόσοι ήλιοι έχουν κυοφορήσει τις μέρες μου.
Πόσα βράδια έχουν στενέψει για να με βρει το χάραμα να περιεργάζομαι την υφή του τοίχου.
Πόσες φορές έχω στραγγίξει τη φαιά ουσία του κορμιού μου επεξεργάζοντας τα λόγια σου.
Εξάλλου τα ρολόγια είναι δυναμόμετρα και ο χρόνος (σου) υπάρχει μόνο για να μας προδίδει.

Όσο ακολουθώ τους δείκτες να γλιστρούν ορθόδρομα τυφλώνω τη σκιά τους που προηγείται υπενθυμίζοντας μου πως ενόσω εγώ παρακαλούσα να με ραντίσεις με λίγο ατόφιο έρωτα, εσύ αναζητούσες αποστειρωμένες αηδίες.





8.2.14

Προς ενημέρωσή σου ..


Πλέον κοιμάμαι στον καναπέ.
Πείθω τον εαυτό μου έτσι πως δεν χωράς να ξαπλώσεις δίπλα μου.
Μένω εκεί ώρες ατελείωτες υποβάλλοντας με σε εξαναγκαστική ύπνωση.
Θα 'ναι γιατί προτιμώ να ξυπνώ σε ένα όνειρο με άξονα το παρελθόν παρά στο σήμερα.

Μόνον όταν γίνουν έντονα τα στάδια της παράλυσης σηκώνομαι.
Σέρνω τα μουδιασμένα μου άκρα ως το κατώφλι της κουζίνας.
Φτιάχνω το συνηθισμένο σκέτο καφέ, μόνο που αυτή τη φορά φαντάζει πιο πικρός.
Αρπάζω το τασάκι και βγαίνω στο μπαλκόνι.
Απαγορεύται το κάπνισμα εντός!
Λες και η κάπνα θα καλύψει το άρωμα σου στο χώρο.

Σε λίγο θα αρχίσω να μασάω το πλαστικό φαγητό που σιχαινόμουν.
Και μετά θα παίξω με το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης σαν μωρό.
Θα αρνηθώ τη βραδινή έξοδο προφασίζοντας ανόητες δικαιολογίες.
Η αλήθεια είναι πως βρωμάω. 
Δεν έχω ξεπλύνει ακόμη τα αποτυπώματά σου από πάνω μου.

Και 'εξαντλημένη' θα επιστρέψω στη λακούβα μου.

Ξημέρωσε και δεν έχεις έρθει.
Δεν πειράζει και "αύριο μέρα είναι".

7.2.14

Προσωπική προσέγγιση (για σένα)


Όπου και να κατευθύνω τη συζήτηση, όσο και αν αναδεύσω τα λόγια μου, αργά ή γρήγορα πάλι εκεί θα βρεθούμε. Σε αυτή τη λεπτή γραμμή από λέιζερ που ξεπετιέται με ερωτηματικά απ' την κόρη σου.
Στην ίδια άβολη θέση. - Άβολη για μένα. - Να με ραπίζεις με απορίες και να επιζητάς να εκμαιεύσεις τη σκέψη μου. Και εγώ άλλες φορές επιδέξια και άλλες αρτσούμπαλα να ελίσσομαι και να ξεφεύγω. Θα μπορούσαμε να παίζουμε αυτό το κυνηγητό για πολύ καιρό ακόμη. Ίσως και για πάντα αν δεν είχα την εμμονή να ξεπροβάλλω επιβλητική στα μάτια σου. Οι δυο μας πρωταγωνιστές του Road Runner Show. Όμως κατά τα λεγόμενα σου το κοστούμι της πάπιας αναδεικνύει καλύτερα το εγώ μου. 

Οπότε και καταλήγουμε εδώ. Να αραδιάζω κάτι πρόχειρα ορνιθοσκαλίσματα που ξεπήδησαν ξαφνικά από μέσα μου. Στο σημείο αυτό ας σημειωθεί πως δεν είναι η πρώτη φορά που ζορίζω τον μικροσκοπικό μου εγκέφαλο να βρω τη λύση. Απλά πάντα κάπως το συμπέρασμα καταλήγει αβάσιμο όποια συλλογιστική πορεία και αν ακολουθήσει. Όχι ότι η παρούσα φάση διαφέρει σε κάτι, αλλά ας πούμε πως υπερέχει λόγω αυθορμητισμού. Το λοιπόν, η προσπάθεια μου να ερμηνεύσω όρους άγνωστους προς εμάς συνοψίζεται ως εξής.

Κεφάλαιο πρώτο. Το συνειδητό. Σκέψεις που μπορούν να αποτυπωθούν στα χέρια μου. Ομαλά δραπετεύουν απ' τα όρια του κεφαλιού και δικτυώνονται σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Ενεργοποιούν τις πέντε μου αισθήσεις και καλουπώνουν το σώμα μου.

Κεφάλαιο δεύτερο. Το υποσυνείδητο. Βαθιές επιθυμίες και αποκρυφιστικά ντοκουμέντα που αρνούνται να εγκαταλείψουν το γενάρχη τους. Κάποιος μου είπε πως προτζέκτορας τους είναι τα όνειρα. Θα το αποδεχόμουν πιο εύκολα αν αποκοιμόμουν στο μαλακό τους στρώμα, οπότε και το αφήνω στην κρίση σου.

Κεφάλαιο τρίτο. Το περιβόητο ασυνείδητο. Αλλάζει πρόσωπα συχνά. Είναι εγώ, είναι εσύ, είναι γνωστοί και άγνωστοι. Είναι λόγια ανείπωτα και μελοποιημένα που σιγοτραγουδούν στο κεφάλι σου. Είναι κόκκοι αφιλτράριστοι και ανθεκτικοί που ποτέ δε θα βρουν κατάλληλες συνθήκες να βλαστάνουν. Είναι η δύναμη της έκτης αίσθησης που απλόχερα κανείς δε θα στην προσφέρει. Είναι φόβοι που σκοτώνουν εν ψυχρώ και χαρές που σου ξεσκίζουν την καρδιά. Είναι ένα μεταλλαγμένο αλλόμορφο του εαυτού σου.

Ήθελες απάντηση και εγώ στην έδωσα. Όχι την απάντηση, μα τη δική μου απάντηση. Να τη λοιπόν. Ευχαριστημένος ?

Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο .


Βαλμένοι σε τετραγωνική διάταξη.
Τα κεφάλια κάτω. 

                 Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς.
           Έχω ένα καρούμπαλο που με γέρνει.
         Είμαι βαριά, πολύ βαριά και αυτό τρυπάνι.
          Τα πόδια μου 40 κιλά το ένα, φτιαγμένα από ατσάλι.
      Ένα σώμα σκληρό που λυκνίζεται οκλαδόν σε ρυθμό 9 και 3/4. 

   Τρίβω τα χέρια μου αλλά αυτά δε βγάζουν σαπουνάδες.

Και με απογοήτευση παριστάνω το σουφρωμένο λαγό,
ενώ εκείνος ξεκαρδίζεται με τη γελοία μου όψη.
Εκείνος, ο κανίβαλος, που τρώει τα πόδια απ' τις πασχαλίτσες.
Γεύμα σε ειδυλλιακό τοπίο με θάμνους και τρεχούμενα νερά κάπου στην Κίνα.

Θέλει να το μοιραστεί και την τραβάει απ' το δακρύβρεχτο χέρι να ταξιδέψουν μαζί.
Και χάνονται ξεγλιστρώντας αγκαλιά κάτω απ' τη χαραμάδα.

Και εγώ μένω μόνη στο λευκό φόντο, παρέα με την ευθυτενή φιγούρα, ντυμένη στα χακί, να σκορπά δολοφονικές κραυγές.




5.2.14

Συνταγή γιατρού !


Τα δόντια μου ματώνουν.
Μου συνέστησαν να τα πληγώνω καθημερινά.
Ωσότου να ανακλούν ακηλίδωτα στον καθρέφτη.
Πλέον το κάνω ανελλιπώς με περίσσεια χαρά.

Περιμένω τη μέρα που το είδωλο θα φορά διαφορετικό χαμόγελο απ' το δικό σου.


Η εκδίκηση του Προμηθέα


Και είναι εκείνο το σημείο που σε βρίσκει αποχαυνωμένο να στέκεσαι πάνω απ' τη φωτιά μετρώντας σπίθες και αδημονώντας για εκείνη που απρόσκλητα και απροσδόκητα θα σκίσει τον ουρανό σαν πυροτέχνημα.

Και σκαλίζεις τη φωτιά επίμονα μήπως και της δώσεις μορφή. Και ελπίζεις.

Και κάπου χάνεις το μέτρημα.
Και τυλίγεσαι στο καπνισμένο μανδύα, την ώρα που κάτι ξεπροβάλει αποφασιστικά.
Μα εσύ κρύβεσαι, αποτραβιέσαι.
Είναι ωραία η ζεστασιά, αλλά το πανωφόρι σου εύφλεκτο.
Σκύβεις να κλέψεις μια ματιά, αλλά τα μάτια σου κεριά που λιώνουν στο αντίκρισμά του.

Και να που στρέφεσαι πάλι εκεί.

Και είναι το σημείο που σε βρίσκει αποχαυνωμένο να στέκεσαι πάνω απ' τη στάχτη ικετεύοντας την να σε τυλίξει στις φλόγες της.

1.2.14

Μίλα μου για παγωτό ..


Γυρνούσαν απ' το σινεμά και ας έσταζαν τα μάτια τους σοκολάτα.
Τέσσερις κούκλες, μόλις εννιά.

Μοίραζαν ηχηρά τις θέσεις τους στους ηλικιωμένους λες και διαλαλούσαν την πραμάτεια τους.
Και μόλις έκλειναν οι πόρτες ξεσπούσαν σε ζωηρές συζητήσεις.

Μιλούσαν για σχολικούς βαθμούς, τηλεόραση, παιδικά πάρτι, προβληματική αγάπη.
Μιλούσαν για αξιολόγηση, διασκέδαση, εορταστικές συναθροίσεις, προβληματική αγάπη.



30.1.14

Διαδικασία σήψης


Ξεπλένω τις βρώμικες σκέψεις μου.
Τις αραδιάζω χάμω να στεγνώσουν.
Και να τες! Κείτονται εκεί καθάριες, ένα μουχλιασμένο κουβάρι.
Τις ξεδιαλύνω, τις κρεμάω πάνω μου.
Τις κουβαλάω ανηφορίζοντας.
Λυγίζω και αυτοί συνεχίζουν να με κλωτσάνε.
Μα δεν τις εγκαταλείπω τώρα.

Μαζί θα κρεμαστούμε αγάπη μου!

29.1.14

Αισθαντικότητα έκτου βαθμού


Θα 'θελα να ακούω με τα μάτια,
να βλέπω με τα χέρια, 
να αγγίζω με τη μύτη,
να μυρίζω με τη γλώσσα,
να γεύομαι με τα αυτιά.

Γιατί εσύ όταν μιλάς, κοιτάς στο στόμα.
Και όταν μιλώ, αλλάζεις βλέμμα.

Και όταν σωπαίνεις, δε θες να ακούσω.
Όμως εγώ πρέπει να βρω τρόπο να σε νιώσω.

25.1.14

Όταν τα πιο σύνθετα πράγματα διατυπώνονται με τα πιο απλά λόγια (..)


Και κάποια στιγμή, όταν θα σε έχω στην αγκαλιά μου και θα σηκώσω το κεφάλι αναζητώντας ταβάνι και αντικρίζοντας αστέρια, τότε θα αναθεωρήσω.
Γιατί δεν θα αγαπάω πλέον τους ανθρώπους ως μια αστείρευτη πηγή συναισθημάτων, αλλά γιατί σε βρήκα εκεί ανάμεσά τους. 




21.1.14

Ένα ανδρείκελο χωρίς σάρκα


Εκείνος λάξεψε με περίσσεια τέχνη και αυταπάρνηση το κορμί μου.
Και εγώ χωρίς δισταγμό και ντροπή το εξέθεσα.
Άρχισα να περιπλανιέμαι γυμνή.

Δεν ξέρω πως κάποιοι κατάφεραν να απογυμνώσουν τη γύμνια μου, ούτε πότε.

Ο ήλιος πλέον καίει.
Μάλλον ήρθε η ώρα να ντυθώ.