την ωρα εκεινη που καλοντυμενοι υποκριτες
καθορισμενη μερα αδημονουν σαν ενα να γιορτασουν
εγω στην κατανοηση αποτινω φορο τιμης να τη βαφτισω
και σε μισους ανθρωπους μισανθρωπος κλ(ε)ινω να γινω 

δεν περιμενω κατι πλεον
η μαλλον περιμενω να μη γινει τιποτα

....

ειχα σηκωθει μεσανυχτα για να λουστω
δεν ηθελα να μ' αντικρισεις ετσι
με τη σκια μου ουρα, κρυμμενη αναμεσα στα σκελια
αφου ο ηλιος αποφασισε και παλι κατακορυφα να ανατειλει

ειχα σηκωθει μεσανυχτα με δυο κιλα ιδρωτα
γιατι το ηξερα πως το ειδωλο μου ειχες θελησει
γιατι δεν ειχα κατι αλλο να σου δωσω
αλλα ο περηφανος ο ηλιος αρνιοταν θεση να αλλαξει

ειχα σηκωθει μεσανυχτα μα εσυ δεν ηρθες ....

και ξαναεκατσα

οκλαδον

μια στιβα μηπως και γινουμε ενα τρυπιο ακορντεον
μπας και το μαυρο εξορισμενο καταφερει χρωμα να' ναι

μα αυτος ο μπασταρδος ο ηλιος δεν κουνα
και ποτισμενη κοιταξα ψηλα ωσπου εκεινος με ξεθωριασε

τα δυο μου ματια τα βρεγμενα τελικα
γιναν το κατοπτρο τα χρωματα να ξανασμιξουν

----

με ρωτησε ανιδεος πως τη σιωπη θωρω
κι αυθορμητα απαντησα πως δε με νοιαζει ωσαν δεν την αναζητησω

δεν ξερω τι θα σου λεγα αν ερχομουν εκεινο το βραδυ
και το οτι δεν ξερω μαλλον σημαινει οτι δεν ειχα και κατι να σου πω
τα ειπα ολα
στα ειπα ολα

μα ισως και να σε ρωτουσα τελικα αν εχεις και συ εκεινα τα τραγουδια
αυτη τη λιστα με ολα τα κομματια που αποτελουνται απο μικρα μικρα κομματακια
αυτα που μηχανικα αναπαραγεις οσαν στη θλιψη σου ενδωσεις
και τα θωρεις παρηγορια σαν ενα μπουκαλι ουισκι, αφου το ουισκι δε σαρεσει

κι αφου (το) φτασαμε ως εδω θα σε ρωτουσα

αν τα χεις νιωσει καποτε λειψα, να μη σου φτανουν
καποιος να στα ξεκουρδισε
και μετα αναρμονιστη να μαθες να πινεις και ουισκι

θα σε ρωτουσα
γιατι εσυ δε θυμιζες αυτο και ας το θυμοσουν με θυμο

.....

κι αυτο το ρουχο τελικα τι εμελλε να γινει
προοικονομια στα μελλουμενα για ερμηνεια του παρελθοντος (;)

Σε δεχτηκα ετσι οπως ησουν, και μ' εκανες ανηθικη

θελω να σου πω οτι εισαι ομορφη
μα δε φτανει
ουτε σε μενα, ουτε σε σενα, ουτε στη λεξη την ιδια
γι'αυτο μαζι θα σου το πω πως ασχημη δεν εισαι
κι ας μη σημαινει το ιδιο ακριβως
τουλαχιστον τωρα πιοτερο γεματο νιωθει

περιεργο πραγμα αυτα τα αντιθετα
ας πουμε ελικρινης μπορεις να 'σαι επι-λεκτικα
μα σαν ψευτια λαλησεις για παντα θα το κουβαλας

το πιο οξυμωρο βεβαιως ειναι πώς γινεται να αρνεισαι την κατα-φαση



τη μερα εκεινη να το ξερεις, οι πνευμονες μου απο λοβοι
δυο αεραγωγοι απο βδελλες γιναν
την αλλη παλι βιωσα το οραμα της προσδοκιας
την τριτη τι αντι-φαση μπορεις να μου προσφερεις ? 

Born-Again before teething .

το καυαλικευμα το σταματω
οσαν μεζουρα το βημα μου θα καμνω
τυχαια πανω σου να πεσω

μα εσυ να σε προσεχεις εκει εξω
μην τυχει και βρεθεις εμπρος στις σκεψεις μου και τις σκονταψεις
αφου τις ξεμπροστιαζουν οι γκριματσες μου αδιακριτες
σα δεν μπορουν μαζι σου να ξαπλωσουν

και μεστην αγανακτηση φωλιαζουν
στα δυο του χερια τα απαρνουμενα
που προσπαθουν εμενανε να αγγιξουν

την ωρα που εκεινος ο εαυτος το μονο που μπορει να κανει
ειναι την υπαρξη του αλλου να δικαιολογησει

απολογισμος

περασα ενα χρονο και για να πιστευω πως ημουν εκει για σενα
ενα χρονο και μια ολακερη ζωη
επρεπε να ξαναγεννηθω για να το καταλαβω
πώς
περασα ενα χρονο και να εισαι εδω για μενα
ενα χρονο και ενα θανατο
επρεπε να με τελειωσεις για να το μπορεσω
να σε εχω εδω για δυο ζωες

https://www.youtube.com/watch?v=whqebes2EFo

τις ευχες δεν πρεπει να τις λες
αυτο μου μαθανε, αυτο παπαγαλιζω κι εγω
ειναι αρκετα ρομαντικο ετουτο το σεναριο για να υποκειται σε λογοκρισια
τοσο μαγευτικη αυτη η ιεροτελεστια
η σιωπη
τα λιγα δευτερολεπτα που ολοι σε καρφωνουν με προσμονη και περιεργεια
τα λιγα δευτερολεπτα ακομη, που εγω καρφωνω στη σκεψη μου τη μορφη σου
εκεινα που σουρωτηρι κανουν το μυαλο μου, τα βλεμματα τους να αντικρισουν

δεν ξερω πως μου το θυμισε
η καλυτερα πως το καταφερε να συνδεθει τοσο ευλογα ασυμφωνα

ισως γιατι τα ονειρα ειναι κι αυτα κρυφες επιθυμιες
ισως γιατι κουρνιαζουμε αναμεσα τους με φοβο την αληθεια
μαλλον γι' αυτο τα μαξιλαρια ξαπλωνουν τοσο μαλακα και τρυφερα
αφου τα πουπουλα δεν τα λαβωνει η ζοφερη πραγματικοτητα
μοναχα τα λερωνει για μερικες στιγμες
λιγα χιλιοειπωμενα δευτερολεπτα

να μην τα λες τα ονειρα σου
γιατι ευχες μπορει να ορκιζονται
και με σαρκα και οστα ποτε να μην ορθωσουν
κι αν ειναι ασχημα μην απο τρομο τα λαλησεις
γιατι οι κακοι οι οιωνοι συμβολικοι θε' να ΄ναι
αυτο το διφορουμενο στοιχειο δεν το αξιζει δειλα να το γυμνωσεις

κι αν σου φαινομαι τρελη και ζαλισμενη
αν το μπορεις εξηγησε το μου εσυ
γιατι τα ονειρα αλλοτε τα βλεπεις στα κρυφα και αλλοτε τα κανεις φανερα

στο μαξιλαρι μου μου ειπες πως δεν κοιμαμαι
περιεργο γιατι στα αγκαθια του μαθαινω πια να ζω

ελευθερια η θανατος (και μεταξυ μας καμια η διαφορα) .

εκεινη τη στιγμη ο πονος ξεχειλιζε απο παντου
τοσο αβασταχτος που το νιωσα πως ολοι οι ανθρωποι ηταν για λιγο ευτυχισμενοι
και μετα τιποτα
αβουλες σκεψεις καρφιτσωμενες σε εναν καθρεφτη αμυδρο
πληγες να ανοιγουν στο γαζωμενο μου εγω
ωσπου η αποβολη δεν τη δεχοταν την αιμορραγια
κ ας ηταν το φοντο πλεον νεκρο
εγω τις εβλεπα εμπρος του αναισθητες να φονευουν και να φονευονται


γιατι το κακο το καλο το ερωτευτηκε
κ οταν το ιδιο το πετυχε να γινει
δακρυσε σαν δεν το ηθελε ετσι πια

Κριμα που αφησες εναν 'ανθρωπο' χωρις νοημα στη ζωη του
κ κριμα μεγαλυτερο που ουτε αυτο ποτε σου δε θα καταλαβεις

Βγήκανε πάλι οι φράουλες ..

τα χερια δεν τα σαλεψα μακρια απ' το στασιδι
ντροπιαστικο το σκεφτηκα, το να χειροκροτησω σε παρασταση που αλλοι πληρωσανε για να τη δουν
κι εγω σαν ποταπος θεατης εθελησα τον κροτο τους κλεψω
κι ας πιστεψα εκεινη τη στιγμη πως σκηνοθετης ημουν στη δικη μου την παρασταση
μονο κομπαρσος βρεθηκα για εκεινη παρα να 'μαι
απιστευτο πως απ' τη μια αυλαία στην αλλη προαγωγη σε ρολο παιρνεις
μα πιο απιστευτο οτι το θανατο ελπιζεις να 'ρθει τη νοσο να γιατρεψει

κι οσο το δολοφονο κι αν τον τρεμω, η προσμονη του πιο γλυκια μου μοιαζει
αφου κομμενες οι σκηνες αυτες που τη δικη σου καρτερουσα
και καθε ληψη που γυρνω απ' αλλη σκοπια τη βλεπω

(υποτακτικη η φωνη μου πλεον στα ομμοριζα των αρθρων σου)

https://www.youtube.com/watch?v=H8JWKMZLmAU

δεν ξερω αν σου 'χει τυχει
αυτο να φαγουριζεσαι εκει στη ραχοκοκαλια επανω
σε εκεινο το αναθεματισμενο σημειο που δε φτανεις να το ξυσεις
και την ωρα που παλευεις να το φτασεις να ξυνεις εκεινο το λιγο παραδιπλα
και οταν εστερνιστεις το απιαστο απ' την αναποδη
αυτο το ξοφαλτσα να το πιστευεις πως τη φαγουρα καταλαγιασε
δεν ξερω αν τον βιωσες ποτε ετουτο τον κνησμο
μα αυτο το ξοφαλτσα το ευχομαι για σενανε ποτε μην το βιωσεις

(η κλιμακα βασιζεται σε ημιτονοειδη συναρτηση που τεμνεται απο ευθεια και τεινει στο απειρο)

κι οταν σκεφτομαι το παζλ, σκεφτομαι εσενα
γιατι κουμπωνουμε

σιγουρα κουμπωνουμε

τουλαχιστον εγω κουμπωνω μαζι σου

βεβαια κι εσυ κουμπωνεις μαζι μου 

ειναι αναποφευκτο

αλλα το ξερω πλεον οτι εσυ 'θελεις' αλλη πλευρα για να κουμπωσεις

και ας μου λες οτι κομματι σου ειμαι εγω

και ας σου λεω (ο)τι εισαι εσυ για μενα

στο τελος ηττημενοι ντομινο θα παιξουμε

(με πνιγει να στο πω. δεν ξερω πως αντεχεις τον εαυτο σου)

δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αυτό το μισό μηδενικό
εννοώ δεν είναι απλά ένα άδειο μισοφέγγαρο προφανώς
είναι σα να παρακολουθείς μια ιστορία απ' τη μέση έχοντας ντεζαβου σε αυτά που έχεις χάσει
σα να ακούς τους άλλους να αποκαλούνται με τα αρχικά τους και συ να φτιάχνεις άλφα βήτα
είναι όπως όταν αντέχεις να ξερνοβολάς μήπως και συγκινηθεί το πεζο-δρόμιο
την ώρα που τα δέντρα στη στροφή ξεβάφουν το γαλάζιο

αλήθεια, έχεις παρατηρήσει ποτέ τις ρόδες στα αμάξια?
όταν επιβραδύνουν είναι σα να περιστρέφονται ανάποδα
για λίγο, λίγο μετά που έφυγε το ροζ και έπεσε το βλέμμα χάμω
και μετά έσβησε γιατί ήταν ανήμπορο να σηκωθεί

και να σου πω και κάτι τελευταίο
αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι πως όταν το μηδενικό κρυφτεί στο ένα, και αυτό μισό θα είναι

p.s. βλέπω national geographic και  https://www.youtube.com/watch?v=NWDXIhy9oJA αυτό ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ (α πα πα)

Κι ήτανε κάποτε δύο βοσκοί, καθείς με το κοπάδι του.
Ο ένας με μεγαλύτερο, ο άλλος με το μικρότερο.
"Δεν έχει και πολλή σημασία."
Αφού τροφή αναζητούσαν κι οι δυο, τα ζωντανά τους να ταΐσουν.
Και ας τ' αποφάσισαν μαζί να συντροφεύσουν, σε άλλα μέρη στάθηκαν να τη γυρέψουν.
Μακριά αρκετά, τόσο ώστε να μη βλέπονται, μα να ακούγονται.
Και ενώ το παραμύθι τους κυλούσε, ξάφνου ο αστείος αποφάσισε να παίξει.
Και βάλθηκε να ξεφωνίζει πως κίνδυνος κοντοζυγώνει και το κοπάδι του φοβόταν.
Και αναστατωμένος ο άλλος έτρεχε τα πρόβατα να σώσει.
Αλλά η αλαφιασμένη του ψυχή σε φάρσα ξεγελιόταν.
Μια, δυο, τρεις ξεχύθηκε το λύκο να γυρέψει και πάντα αυτός κατέληγε τα μούτρα του να τρώει.
Ώσπου στο τέλος μάτωσαν τα πράσινα γρασίδια.
Κι έμεινε εκεί ο αστείος μονάχος να θρηνεί με το χαμόγελο στα χέρια,
ενόσω ο άλλος ξέφευγε ζωσμένος το κοπάδι. 

Να το ξέρεις,

με κάνεις να νιώθω

σαν

τον

τυπάκο

στην

κλήρωση

του

τζόκερ

όταν

ετοιμάζεται

να

πει

τη

λέξη

κληρωτίδα.