13.2.16

αν δεν ποναει κατι ασ'το θα γιανει


υπηρχαν οι αμφιβολιες·
δε θα το αρνηθω
μα η αδρανεια αυτη, αυτη τα αμφισβητει ολα
ακομη και αυτες·

αυτες τις λεξεις τις καταληκτικες 
που αδοξα σκορπουσαμε στη μεση του ειρμου
αταιριαστες με τις υπολοιπες·
αυτες που μοναχα ικανες στην οψη ηταν
τωρα κι αυτες ανικανες

λιγες και φτωχικες για να αποδωσουν το πρεπον τους
για λιγο ακομη αρκετες 
προτου ο ευνουχισμος σου το αξιο το κανει αμνημονευτο
προτου σου πω δε θελω να 'μαι πια εκει
προτου μου πεις ε τοτε πια μην εισαι

προτου σαν πληγωμενη να φερθεις για να φανεις αδυναμη
για να χεις κατι να μπορεις μαζι μου να συμπασχεις
προτου σου πω πως τις μικρες τις δοσεις πλεον τις τιμω
αφου τη μια μεγαλη ποτε πια δε θα επιδιωξω
προτου εσυ η πληγωμενη θα πειστεις πως εισαι κι η αδυναμη


προτου οι τρεις τελειες γινουνε μια
και το υστερα γινει απ'αυτα που σιχαινομαστε κι αντισταση δε φερουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου