(Έμ)πλαστα

Με θυμάμαι σκυμμένη πάνω απ' το νεροχύτη.
Έμπαζε η περιέργεια και σκάλωνε στις τρίχες των χεριών μου.
Και αυτά κατάκοπα ορθώνονταν σοβάδες να απλώσουν.
Χρωματιστά κανάλια ρήμαζαν τις αρμυρές τις αύλακες,
την ώρα που το βήμα σου σκίασε το πλατύσκαλο.
Ήξερα το κραγιόν μου πως να βγάλω.
Μα εσύ μαζί σου νέφτι τι κρατάς?
Γι' αυτό μην απορείς που σου παρέδωσα εκούσια το σώμα μου σκληρά να το φονεύσεις,
όταν τα ράμματα στα χείλη μου μπογιές δεν επιδέχονται τώρα πια.