ελευθερια η θανατος (και μεταξυ μας καμια η διαφορα) .

εκεινη τη στιγμη ο πονος ξεχειλιζε απο παντου
τοσο αβασταχτος που το νιωσα πως ολοι οι ανθρωποι ηταν για λιγο ευτυχισμενοι
και μετα τιποτα
αβουλες σκεψεις καρφιτσωμενες σε εναν καθρεφτη αμυδρο
πληγες να ανοιγουν στο γαζωμενο μου εγω
ωσπου η αποβολη δεν τη δεχοταν την αιμορραγια
κ ας ηταν το φοντο πλεον νεκρο
εγω τις εβλεπα εμπρος του αναισθητες να φονευουν και να φονευονται


γιατι το κακο το καλο το ερωτευτηκε
κ οταν το ιδιο το πετυχε να γινει
δακρυσε σαν δεν το ηθελε ετσι πια

Κριμα που αφησες εναν 'ανθρωπο' χωρις νοημα στη ζωη του
κ κριμα μεγαλυτερο που ουτε αυτο ποτε σου δε θα καταλαβεις