Στο αδράχτι μιας ανέμης ..

Μέρα με τη μέρα νιώθω την κλωστή να ξετυλίγεται.

Κλείνω τα μάτια και φιγουράρει μπροστά μου η όψη του ξεμαλλιασμένη.

Και σιγά σιγά μετατοπίζεται, ευθυγραμμίζεται.

Μου επιτίθεται με κυματοειδείς κινήσεις και εξαπλώνεται.

Με μουμιοποιεί.

Είμαι έρμαιό του πλέον.

Με κυρίευσε ανώδυνα και αθόρυβα.

Μου έμαθε να (μ)πλέκω την πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση .

Μου απέδειξε τη συνεπαγωγή σωστού και λάθους.

Με μύησε στη ‘λογική’ του πλέγματος.

Και τώρα κάθε φορά που διαβάζω τα λόγια σου χαώνομαι.

Γιατί ξεκινώ απ’ το τέλος του νήματος σου με αρχή το δικό μου.

Και καταλήγω στην αρχή του δικού σου με τέλος το δικό μου.

Κουβάρι κάθε φορά που λύνω τις σκέψεις σου.

Που ξεδιπλώνω τις λέξεις με το δικό μου τσιγκέλι και θυμώνω.

Και έπειτα με τη δική σου βελόνα και υπερβάλω.

Και καταλήγω να σε δικαιολογώ.

Μα δεν ξέρω αν πραγματικά σε καταλαβαίνω ή αν απλά κεντάω ένα άλλοθι να κρεμαστώ.

Και γυρνώ πίσω με τρυπημένο δάχτυλο.