Στο φως του προβολέα

Δύο μουσαμάδες, δίδυμοι, τετράγωνοι, λευκοί, με διαστάσεις σχεδόν όσο το μήκος της παλάμης μου.

Δε θυμάμαι πότε μου τους δώρισαν. Σχεδόν ούτε ποιος.

Μόνο την επιθυμία της αχνής αυτής φιγούρας να τους αξιοποιήσω.

Έχουν άλλα δύο αδερφάκια, όμοια και αυτά.

Τέσσερα στο σύνολο.

Μια μικρή, πυρηνική οικογένεια που αν είχε βούληση θα επιθυμούσε να μείνει ενωμένη.

Ας πούμε πως άθελα μου υπάκουσα σε αυτή τους την επιθυμία.

Τους κράτησα ενωμένους και καταχωνιασμένους στο ντουλάπι, ανάμεσα σε άχρηστα μικροπράγματα που 'μεγάλωναν' στο σκοτάδι.

Μεγάλωναν αυτά, μεγάλωνα και εγώ.

Ώσπου ήρθε η μέρα που συνειδητοποίησα πως εμείς οι πέντε μοιάζουμε.

Μοιραζόμαστε κοινά βιώματα.

Όλοι μας ζήσαμε στο σκοτάδι και προσαρμοστήκαμε σε αυτό.

Γι' αυτό και ποτέ δε συνειδητοποιήσαμε το κενό που μας χαρακτήριζε.

Γιατί ποιος μπόρεσε ποτέ να δει στο σκοτάδι?

Η μέρα αυτή ανέτειλε με το φως του προβολέα, ο οποίος πήγε και στήθηκε αυθόρμητα μπροστά στο ντουλάπι.

Και εγώ τον άφησα να μου δείξει το δορυφόρο του.

Και αφού κοίταξα, είδα.

Και αφού είδα, άκουσα.

Και αφουγκράστηκα το κάλεσμα των 'αδελφών' μου.

Είμαστε πέντε τώρα.

Έγινε αβίαστα, φυσικά, σχεδόν επιλεκτικά.

Ένιωσα αμέσως την ανάγκη να μοιραστώ μαζί τους τα πιο έντονα συναισθήματά μου.

Τους μίλησα στη γλώσσα που μόνο εκείνα καταλάβαιναν.

Λιτά, απέριττα, χωρίς πολλές λεπτομέρειες και χρώμα.

Εξάλλου ήταν η πρώτη απόπειρα να επικοινωνήσουμε.

Την επόμενη φορά θα τα πάμε καλύτερα.

Σημασία έχει πως η ψυχή μου αποτυπώθηκε πάνω τους και πως αυτά με στιγμάτισαν.