Εις μνήμην ..

Πέρασε και αυτή η μέρα, η μεγάλη, η προσδοκώμενη.

Και το μόνο που ανήλθε αναμενόμενο είναι το αίσθημα της πικρίας, απόρροιας του αποχωρισμού .. όχι από εκείνους, όχι από εκείνη ..

Έφυγα αφήνοντας πίσω μου ένα κομμάτι του εαυτού μου - αν μπορώ πλέον να τον ονοματίζω έτσι -. Και είναι η πρώτη φορά που δεν το χάρισα σε κανέναν. Το άφησα να εξαϋλωθεί και να χαθεί στα φωτεινά στενά αυτής της πόλης. Και το μόνο που με στενοχωρεί όσο το ξανασκέφτομαι είναι που κανείς δε θρήνησε γι' αυτό, ούτε καν εγώ. 

Απαρνήθηκα τον εαυτό μου, μετασχημάτισα το μέγεθος μου. Και μετά από αυτό έκλεισα τα μάτια και αναζήτησα τα φωτάκια. Και ήταν ακόμη εκεί, χωρίς να τρεμοσβήνουν αυτή τη φορά, να περιμένουν ταπεινά και υπομονετικά .. Και λίγο πιο ήρεμη κατέληξα πως ο απινιδωτής είναι εμπειρία ΖΩΗΣ!