Η εκδίκηση του Προμηθέα

Και είναι εκείνο το σημείο που σε βρίσκει αποχαυνωμένο να στέκεσαι πάνω απ' τη φωτιά μετρώντας σπίθες και αδημονώντας για εκείνη που απρόσκλητα και απροσδόκητα θα σκίσει τον ουρανό σαν πυροτέχνημα.

Και σκαλίζεις τη φωτιά επίμονα μήπως και της δώσεις μορφή. Και ελπίζεις.

Και κάπου χάνεις το μέτρημα.

Και τυλίγεσαι στο καπνισμένο μανδύα, την ώρα που κάτι ξεπροβάλει αποφασιστικά.

Μα εσύ κρύβεσαι, αποτραβιέσαι.

Είναι ωραία η ζεστασιά, αλλά το πανωφόρι σου εύφλεκτο.

Σκύβεις να κλέψεις μια ματιά, αλλά τα μάτια σου κεριά που λιώνουν στο αντίκρισμά του.

Και να που στρέφεσαι πάλι εκεί.

Και είναι το σημείο που σε βρίσκει αποχαυνωμένο να στέκεσαι πάνω απ' τη στάχτη ικετεύοντας την να σε τυλίξει στις φλόγες της.