Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο .

Βαλμένοι σε τετραγωνική διάταξη.

Τα κεφάλια κάτω. 

                 Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς.
           Έχω ένα καρούμπαλο που με γέρνει.

         Είμαι βαριά, πολύ βαριά και αυτό τρυπάνι.

          Τα πόδια μου 40 κιλά το ένα, φτιαγμένα από ατσάλι.

      Ένα σώμα σκληρό που λυκνίζεται οκλαδόν σε ρυθμό 9 και 3/4. 

   Τρίβω τα χέρια μου αλλά αυτά δε βγάζουν σαπουνάδες.

Και με απογοήτευση παριστάνω το σουφρωμένο λαγό,

ενώ εκείνος ξεκαρδίζεται με τη γελοία μου όψη.

Εκείνος, ο κανίβαλος, που τρώει τα πόδια απ' τις πασχαλίτσες.

Γεύμα σε ειδυλλιακό τοπίο με θάμνους και τρεχούμενα νερά κάπου στην Κίνα.

Θέλει να το μοιραστεί και την τραβάει απ' το δακρύβρεχτο χέρι να ταξιδέψουν μαζί.

Και χάνονται ξεγλιστρώντας αγκαλιά κάτω απ' τη χαραμάδα.

Και εγώ μένω μόνη στο λευκό φόντο, παρέα με την ευθυτενή φιγούρα, ντυμένη στα χακί, να σκορπά δολοφονικές κραυγές.