Προσωπική προσέγγιση (για σένα)

Όπου και να κατευθύνω τη συζήτηση, όσο και αν αναδεύσω τα λόγια μου, αργά ή γρήγορα πάλι εκεί θα βρεθούμε. Σε αυτή τη λεπτή γραμμή από λέιζερ που ξεπετιέται με ερωτηματικά απ' την κόρη σου.

Στην ίδια άβολη θέση. - Άβολη για μένα. - Να με ραπίζεις με απορίες και να επιζητάς να εκμαιεύσεις τη σκέψη μου. Και εγώ άλλες φορές επιδέξια και άλλες αρτσούμπαλα να ελίσσομαι και να ξεφεύγω. Θα μπορούσαμε να παίζουμε αυτό το κυνηγητό για πολύ καιρό ακόμη. Ίσως και για πάντα αν δεν είχα την εμμονή να ξεπροβάλλω επιβλητική στα μάτια σου. Οι δυο μας πρωταγωνιστές του Road Runner Show. Όμως κατά τα λεγόμενα σου το κοστούμι της πάπιας αναδεικνύει καλύτερα το εγώ μου. 

Οπότε και καταλήγουμε εδώ. Να αραδιάζω κάτι πρόχειρα ορνιθοσκαλίσματα που ξεπήδησαν ξαφνικά από μέσα μου. Στο σημείο αυτό ας σημειωθεί πως δεν είναι η πρώτη φορά που ζορίζω τον μικροσκοπικό μου εγκέφαλο να βρω τη λύση. Απλά πάντα κάπως το συμπέρασμα καταλήγει αβάσιμο όποια συλλογιστική πορεία και αν ακολουθήσει. Όχι ότι η παρούσα φάση διαφέρει σε κάτι, αλλά ας πούμε πως υπερέχει λόγω αυθορμητισμού. Το λοιπόν, η προσπάθεια μου να ερμηνεύσω όρους άγνωστους προς εμάς συνοψίζεται ως εξής.

Κεφάλαιο πρώτο. Το συνειδητό. Σκέψεις που μπορούν να αποτυπωθούν στα χέρια μου. Ομαλά δραπετεύουν απ' τα όρια του κεφαλιού και δικτυώνονται σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Ενεργοποιούν τις πέντε μου αισθήσεις και καλουπώνουν το σώμα μου.

Κεφάλαιο δεύτερο. Το υποσυνείδητο. Βαθιές επιθυμίες και αποκρυφιστικά ντοκουμέντα που αρνούνται να εγκαταλείψουν το γενάρχη τους. Κάποιος μου είπε πως προτζέκτορας τους είναι τα όνειρα. Θα το αποδεχόμουν πιο εύκολα αν αποκοιμόμουν στο μαλακό τους στρώμα, οπότε και το αφήνω στην κρίση σου.

Κεφάλαιο τρίτο. Το περιβόητο ασυνείδητο. Αλλάζει πρόσωπα συχνά. Είναι εγώ, είναι εσύ, είναι γνωστοί και άγνωστοι. Είναι λόγια ανείπωτα και μελοποιημένα που σιγοτραγουδούν στο κεφάλι σου. Είναι κόκκοι αφιλτράριστοι και ανθεκτικοί που ποτέ δε θα βρουν κατάλληλες συνθήκες να βλαστάνουν. Είναι η δύναμη της έκτης αίσθησης που απλόχερα κανείς δε θα στην προσφέρει. Είναι φόβοι που σκοτώνουν εν ψυχρώ και χαρές που σου ξεσκίζουν την καρδιά. Είναι ένα μεταλλαγμένο αλλόμορφο του εαυτού σου.

Ήθελες απάντηση και εγώ στην έδωσα. Όχι την απάντηση, μα τη δική μου απάντηση. Να τη λοιπόν. Ευχαριστημένος ?